Onderzoek naar afstandsmoeders

‘verkleind’ (getrivialiseerd). Dit wordt de reductie van de cognitieve dissonantiegenoemd.Vrouwen die tijdens de zwangerschap, en in enkele gevallen tijdens de bevalling,worden geconfronteerd met een ongeplande zwangerschap, en in de meestegevallen tevens een onafbreekbare zwangerschap, reageren primair en in paniek:de zwangerschap moet weg, het kind mag niet bestaan. Op dat moment en inongunstige omstandigheden, waar het een weloverwogen besluitvorming aangaat,wordt de richting van het besluit gekozen. De vrouw slaat de weg naar ATA in.Dan komt de bevalling, en een bevalling is een levensinsnijdende gebeurtenis. Debevalling maakt gevoelens los die cognitieve dissonantie zullen veroorzaken.Deze gevoelens worden door sommige vrouwen onder woorden gebracht. Anderevrouwen blijven tot ver in de besluitvormingsperiode twijfelen. Ook zijn er vrouwendie geen enkele twijfel lijken toe te laten.Een van de informanten beschrijft tijdens het interview intens verdriet om hetverlies van haar eerste kind. Ze betreurt dat ze indertijd is meegegaan in dedwingende invloed van haar moeder. Ondertussen is ze getrouwd en ze heeft eentweede kind gekregen. Haar ervaringen met haar tweede kind doet haarverlangen naar haar eerste kind regelmatig oplaaien. Haar man is op de hoogtevan haar ATA en ze vertelt hoe ze in een gesprek met haar man hardop nadenktover de dag dat haar eerste kind wellicht voor hun deur zal staan. Haar man isniet gelukkig met die gedachte en reageert: ‘Dan zal je een keuze moeten makentussen hem en mij.’ Zij stelt hem gerust en zegt dat ze dan voor haar man zalkiezen. ‘Maar als mijn zoon komt, dan kies ik echt voor hem. Mijn moeder zei ook:“Een man kan je overal krijgen, maar je kind niet”. En lachend voegt ze daaraantoe: ‘Soms geeft ze wel goede adviezen hoor. Maar die gelden dan voor haar, enniet voor mij.’Janneke is ten tijde van de bevalling 23 jaar. Ze beviel twee jaar voor het interviewplaatsvond en laat geen enkele twijfel toe. Ze kijkt positief op haar besluit terug.Ze wilde toen, en nu nog steeds niets van haar kind weten. Omdat de bevallingnog maar twee jaar geleden plaatsvond, is de adoptiezitting nog maar enkelemaanden achter de rug. Janneke zegt ‘ik heb nooit een moment van twijfel gehad,ik ben altijd heel duidelijk geweest, ik wil het niet.’ De ontdekking van dezwangerschap, op 28 weken was voor haar een schokkende ervaring. Vanaf datmoment wil ze maar een ding: alles terugdraaien. Janneke vraagt na enkeleweken de gynaecoloog of ze kan worden ingeleid. Want ze wil het procesversnellen en de ATA zo snel mogelijk afhandelen. De gynaecoloog weigert dit, endat is voor Janneke een tegenvaller. Na de bevalling wilde Janneke haar dochterniet zien. Ze wilde de rapportage van BJZ over het wel en wee van haar dochterniet lezen. Ze wilde haar kind eigenlijk ook geen naam geven, maar opaandringen van de hulpverleenster doet ze dit uiteindelijk wel. Maar ze koos nietde naam die ze het mooist vond, want die wilde ze bewaren voor het kind dat ze143