Onderzoek naar afstandsmoeders

onderscheid in of ze haar kind wil afstaan ter adoptie of dat ze de voorkeur geeftaan een pleegplaatsing. Ze zegt hierover:F: Ik heb destijds wel aan een pleeggezin gedacht. Daar heb ik het ook overgehad. Maar omdat ik zestien was, zeiden ze dat er nog een oudere (..) eenvoogd moest zijn. Ja, als ik achttien was geweest, dan had ik hem echt wel in eenpleeggezin gedaan en niet afgestaan.Onderzoekster: Dus eigenlijk omdat er sowieso een voogd moest wordenaangesteld, koos jij voor adoptie.F: Ja, want ik heb echt aan alle mogelijkheden gedacht. Maar dat was gewoonecht de enige oplossing destijds. Want ik heb het er toen echt heel erg moeilijkmee gehad.Terugblikkend geven haar afhankelijkheid en de juridische constructie die formeelbij haar leeftijd paste voor Fidan de doorslag. Ze kon geen gezag uitoefenen, endaarmee was in haar beleving het moederschap al van haar weggenomen. Striktgenomen is dit de wetgeving. Echter, omdat Fidan al zestien jaar was had derechter haar meerderjarig kunnen verklaren als ze haar kind zelf had willenverzorgen. Onduidelijk is hoe de gesprekken indertijd precies zijn gegaan maar deuitkomst is een feit. Fidan’s kind is niet in een pleeggezin geplaatst, maargeadopteerd. Daarmee zijn de juridische banden definitief doorgesneden.Linda was 23 jaar toen ze haar kind kreeg. In tegenstelling tot Fidan was Linda alruimschoots meerderjarig. Juridisch was ze volwassen. Echter, ze had haar levenniet op orde. Ze worstelde met verslavingen en bovendien was er eenpersoonlijkheidsstoornis vastgesteld. Zij legt in het interview uit hoe haar leeftijdeen rol speelde in de besluitvorming:L: [Ik dacht] “Oh jeetje, ik krijg een kindje. Ik, oh jeetje, ongelofelijk. Maar daar kanik niet voor zorgen. Ik ben zelf nog een kind.”Onderzoekster: dus je was opgewonden.L: [Toen dacht ik van] “dat kan ik zelf niet”. Want ik zit al mijn hele leven in dehulpverlening. Ik kon heel moeilijk voor mezelf zorgen. Heel moeilijk voor anderedingen in mijn omgeving en zo. Maar nu gaat het al veel beter.Linda geeft aan dat ze zichzelf te jong vindt om voor een kind te zorgen. Nietiedere 23-jarige acht zichzelf in staat een kind op te voeden. Los van andereproblematiek die bij Linda van invloed is, vindt ze zichzelf een kind. Het motief ‘tejong’ wordt door hulpverleners in veel dossiers opgevoerd als reden om tot ATA tebesluiten. De leeftijden van de vrouwen waarbij hulpverleners ‘te jong’rapporteerden varieerden van 14 jaar tot 22 jaar. Met Linda’s interview schuift ditop naar 23 jaar en wellicht vonden andere vrouwen boven de 23 jaar zichzelf ookte jong, maar is dat niet gerapporteerd. De bewoordingen waarin hulpverlenerszich uitdrukten waren bijvoorbeeld: ‘Is er nog niet aan toe’, ‘vindt zichzelf teonervaren om de zorg en verantwoordelijkheid te dragen’, ‘kan nog niet voorzichzelf zorgen, laat staan voor een kind’, ‘wil haar ouders niet belasten’, ‘geen122