Onderzoek naar afstandsmoeders

uiteraard na enige uitleg over het onderzoek, het verzoek voor te leggen om meete werken aan een interview. Echter, deze benadering bleek niet naadloos aan tesluiten op de praktijk.In veel gevallen hadden hulpverleners moeite met het benaderen van cliënten envoelden weerstand om de afstandsmoeders de vraag voor te leggen om mee tewerken aan dit onderzoek. Dit betekende niet dat de relevantie van het onderzoekdoor de Fiom-hulpverleners werd miskend. De weerstand werd veroorzaakt doorandere factoren. Een belangrijke factor was de onzekerheid over deomstandigheden waarin de cliënte in haar huidige leven verkeerde, slechts enkelejaren na een levensinsnijdend besluit. Hulpverleners verwoordden de zorg dat zemet het zoeken van contact teveel onrust in het leven van de afstandsmoederzouden veroorzaken. In enkele gevallen hield de strikte geheimhouding rond deafstand hulpverleners tegen. De angst dat een brief van de Fiom in verkeerdehanden zou komen kon een hulpverlener weerhouden om contact op te nemen.Dergelijke zorgen en bezwaren, verwoord door diverse ervaren hulpverleners, zijnbehalve een praktische hindernis om de afstandsmoeders te bereiken, inhoudelijkbelangrijke signalen die attenderend werkten gedurende het proces vandataverzameling en tijdens de analyse.Op basis van deze ervaringen zijn de onderzoekers overgegaan op een op depraktijk afgestemde werkwijze. Hierbij werden hulpverleners benaderd met devraag of er nog lopende contacten waren met afstandsmoeders. Dit kwamregelmatig voor omdat bijvoorbeeld afstandsmoeders op de hoogte wordengehouden door de adoptiefouders over de ontwikkeling en het welbevinden vanhet afstandskind. In deze gevallen vonden de hulpverleners het minder moeilijkom de afstandsmoeder het verzoek voor te leggen om deel te nemen aan hetonderzoek. Soms stond er al een initiatief gepland om met een bepaaldeaanleiding contact op te nemen met een afstandsmoeder. Dan werd aan het eindevan een hulpverleningsgesprek het verzoek voorgelegd om deel te nemen aan hetonderzoek. In andere gevallen werd speciaal met het verzoek om deel te nemenaan het onderzoek contact opgenomen, maar dan was de drempel verlaagdomdat er tussen de afstandsmoeder en de hulpverlener regelmatig contact was inhet teken van ATA.De wijze waarop door de hulpverlener contact werd gelegd met deafstandsmoeder was in de meeste gevallen schriftelijk. Een telefoontje vondenhulpverleners over het algemeen te direct en in het belang van deafstandsmoeder werd de voorkeur gegeven aan een benadering via een brief ofeen email. Dit had tot gevolg dat er na het verzenden van het schriftelijk berichtafgewacht moest worden omdat het initiatief bij de afstandsmoeder lag. Daarnaastwerd niet altijd duidelijk of met een brief of email de vrouw was bereikt. De nonresponskon daardoor niet in alle gevallen worden geduid.32