Onderzoek naar afstandsmoeders

‘Een kind past niet in mijn leven’Een motief dat in interviews en dossiers vaak, maar niet altijd gepaard gaat methet motief dat een vrouw zichzelf te jong vindt is het motief dat een kind, ofeigenlijk de zorg voor een kind, niet past in het leven dat een vrouw leidt op hetmoment dat de zwangerschap wordt vastgesteld. Zoals hierboven beschrevenworden de zwangerschappen van bijna alle vrouwen in een laat stadium ontdekt.Dat houdt in dat er niet veel tijd is om aan het idee te wennen en er is ook nietveel tijd om het leven anders vorm te geven. De tijdsdruk veroorzaakt mede degrote paniek. Janneke is twee jaar geleden bevallen. Op het moment van hetinterview is het minder dan een jaar geleden dat de adoptie door de rechtbankwerd uitgesproken. Zij was ten tijde van de bevalling 21 jaar en begon na eenmoeilijk periode haar leven net weer op orde te krijgen. Zij verwoordt:Ik ging op dat moment net een HBO-opleiding beginnen. Ik had net deintroductiedagen gehad. Ik had geen contact meer met die jongen en ik woondenog thuis. Ik wilde dit niet. Ik wilde gewoon kunnen leven zoals ik leefde en daarmee door kunnen gaan. Vrijheid, blijheid, lang leve de lol zeg maar. (..) Ik ging ookmeteen aan heel veel praktische dingen denken, van “het kan niet in huis”. Duswat moest ik doen? Ik wilde het niet, en ik heb ook altijd gezegd: ‘Als ik een kindkrijg, dan wil ik dat het opgevoed wordt door een papa en een mama’. Dit wilde ikniet. Daar ben ik altijd heel stellig en heel duidelijk in geweest. Ik heb nooit eenmoment van twijfel gehad, ik ben altijd heel duidelijk geweest: ik wil het niet.Net als Janneke beviel ook Tjitske ruim twee jaar voor het interview. Zij was alsalleenstaande hardwerkende 24-jarige niet ingesteld op de komst van een kind:Ik vind gewoon als een kind op de wereld komt, moet het gewoon gewenst zijn.Klaar. Want ik had echt zoiets van “wat moet ik met dat kind, wat moet ik daar noumee”? Daar kun je niks mee. Ik heb een leuke baan, ik heb leuke vrienden, er wasgewoon geen plek voor. Dat paste er totaal niet in. Ik hou ook niet van kinderen.Vreselijk. Ik zie daar ook echt het nut niet van in. Ik heb dat gewoon.(..) Leuk zo’nneefje van een vriendin van mij. Voor een uur of twee, dan ben ik er klaar mee.Dan denk ik, pfff, rot op. Nee, ik zie daar echt het nut niet van in.Bij Janneke en Tjitske en zoals uit dossiers van andere vrouwen oprijst verstoortde ongewenste zwangerschap het toekomsttraject, opleiding of carrière, van deaanstaande moeder. Omdat een abortus niet meer mogelijk is, is de ATA hetalternatief om ‘de vrucht te verwijderen’. De onderliggende gedachte is dat hettoekomstige kind als een probleem wordt ervaren en dat het probleem weg is alshet kind weg is. Inge [23] kijkt na 6 jaar terug op haar besluitvorming. Ze legt uit:Op dat moment waren dat inderdaad de eerste twee dingen, of abortus, ofafstaan, want ik wilde het zo ver mogelijk weg hebben. Ik wilde er echt helemaalvan af. Ik wilde weer met mijn leven verder gaan en er verder niks meer vanmerken dat ik ooit zwanger was geweest, dus nu klinkt het stom, maar toen dachtik wel zo simpel. (..) Achteraf, met wat je nu allemaal weet, is het heel makkelijkgedacht, een beetje naïef wel. Maar op dat moment leek het wel zo simpel te zijn,124