Onderzoek naar afstandsmoeders

moment na. Janneke heeft een vriendin die in bijna dezelfde periode ookongepland zwanger is geworden en een kind gekregen. Janneke heeft haarkraambezoek aan deze vriendin een tijd uitgesteld, want dit kind is even oud alshaar afstandskind en dat vindt ze moeilijk. Maar op een dag trekt ze de stouteschoenen aan en bezoekt ze haar vriendin. Ze zegt hierover:Toen ik binnen kwam, zei ze, “Janneke, mijn kindje ligt in de box. Als het niet gaatdan zeg je het maar.” Ik kan met haar er ook altijd heel weloverwogen over praten.Het was wel confronterend om haar kind te zien, maar van de andere kant doethet me ook wel weer goed in sommige dingen. Ja, gewoon van, “oh ja, dit is deleeftijdsfase”. Maar in sommige dingen is het ook heel confronterend. Ik kom erniet zo heel vaak. Maar een tijdje terug een keer, was het van, “oh ze kan dit enze kan dit”. Dan ga je er over denken en dan is het toch een achtbaan waar jedoorheen gaat even. Van “dat had ik ook kunnen zien”.Driekwart jaar na de geboorte wilde Janneke toch iets weten over haar kind. Zenam contact op met haar hulpverleenster omdat ze wilde weten hoelang haar kindna de bevalling in het ziekenhuis heeft gelegen voordat het naar het pleeggezinging. Wellicht heeft ‘de achtbaan’ die de baby van haar vriendin bij haar losmaaktedit initiatief in gang gezet.‘Doorvoelen’ versus ‘Op een andere planeet’Ook de hulpverlening is zich bewust van de betekenis van de bevalling en dedaarbij komende overgang van een abstractie naar een kind van vlees en bloed.In de vorige paragraaf beschreef Inge hoe ze tijdens de begeleiding door de Fiomhulpverleensterzich moest inbeelden dat ze haar kind in haar armen zou houden.In de expert- interviews maakten hulpverleners duidelijk hoe er naar gestreefdwordt om een aanstaande afstandsmoeder haar beslissing te laten ‘doorvoelen’en zich niet te laten beperken door cognitieve overwegingen, gedurende debesluitvorming tot ATA.De eerste drie maanden na de bevalling, vóór een moeder de juridische weg isingeslagen om haar kind af te staan, sturen Fiom-hulpverleners er op aan om demoeder bij haar kind te betrekken. Echter, met grote regelmaat ervarenhulpverleners dat een vrouw zich afsluit of, zoals het ook wordt uitgedrukt, degebeurtenis lijkt te ontkennen. ‘De laatste tijd zijn afstandsmoeders moeilijk tebegeleiden’ zo legde een hulpverleenster het uit. ‘Ze wíllen vaak geenbegeleiding’. Deze hulpverleenster verwoordt een indruk die ook regelmatig uit deinterviews en de dossiers oprijst. In de paragraaf ‘Een kind past niet in mijn leven’werd beschreven hoe (aanstaande) afstandsmoeders zo snel mogelijk hetdagelijks leven weer op willen pakken. Binnen de hulpverlening heerst degedachte dat het beter is als een moeder de afstand ‘doorvoelt’. Daaronder schuiltde opvatting dat het krijgen en dus ook het afstaan van een kind dermateingrijpend is dat het zich op termijn niet laat ontkennen. Dus is het belangrijk om145