Onderzoek naar afstandsmoeders

oorlogsgeweld. Enkele van hen kwamen op jonge leeftijd, zonder hun ouders inNederland aan. Zes van hen zijn zwanger doordat zij voor of tijdens de vluchtverkracht zijn door politie of militairen. Van sommigen zijn ook een of beide oudersverkracht, vermoord of vermist. Zo is een vluchtelinge van 25 jaar zwangerdoordat de politie in het land van herkomst haar heeft opgepakt en verkracht, uitwraak op haar man die het land was ontvlucht. Een vrouw van 19 jaar is verkrachtdoor militairen nadat haar ouders voor haar ogen zijn vermoord. De hulpverlenerrapporteert dat zij ‘erg getraumatiseerd’ is en niets met de baby te maken wilhebben. Een vrouw van 17 jaar is met haar familie gevlucht nadat zij getuige isgeweest van de genocide in haar land. Zij is zwanger geworden in hetasielzoekerscentrum, vlak na haar eerste suïcidepoging, en kan zich niet ofnauwelijks herinneren onder welke omstandigheden ze zwanger is geworden. Van10 van de in totaal 24 vluchtelingen is gerapporteerd dat zij zwanger werden doorniet-consensuele seks (zie verder paragraaf ‘Niet-consensuele seks’).Naast geweld en trauma rapporteren hulpverleners ‘geheimhouding’ als motief bijnegen vrouwen. In deze negen gevallen wordt gerapporteerd over angst omuitgestoten of gedood te worden. Zo wordt over een 19-jarige afstandsmoedergemeld: ‘is zwanger van ex-vriend… zij is Soenit hij is Sji’iet, de relatie isonacceptabel, ongehuwde zwangerschap.. erg bang voor eerwraak’. Over een 13-jarige afstandsmoeder wordt geschreven: ‘kind zonder huwelijk onaanvaardbaar..angst voor verstoting of gedood te worden (zelf, of haar moeder, of haar kind)’. Inde rapportage van een andere 19-jarige vrouw staat: ‘door alcohol bedwelmd opeen feestje en toen verkracht.. paniek over zwangerschap.. schande.. bang dat zeteruggestuurd wordt naar land van herkomst en daar gedood wordt’.Ook bij deze categorie vluchtelingen wordt het motief ‘te jong’ opgevoerd, zij hetslechts bij twee vrouwen (16 en 18 jaar): ‘vindt zichzelf te jong.. wil nog genietenvan het uitgaan en haar studie afmaken.. heeft geen behoefte aan een kind’ en‘wil geen kinderen, vindt ze niet leuk, kan er niet voor zorgen’. Dit motief wordtuitgediept in de paragraaf ‘Leeftijd als omstandigheid en motief’.Bij twee vrouwen wordt illegaliteit genoemd. Een vrouw van 21 jaar is illegaal inNederland met twee kleine kinderen. Een andere vrouw (18 jaar) ziet geen anderemogelijkheid dan de illegaliteit in te gaan. Ze denkt niet dat dat kan met tweekleine kinderen waaronder een baby en staat haar baby daarom af.Van drie vrouwen staat beschreven dat zij zich niet in staat voelen een kind teverzorgen. Een 19-jarige vrouw haar partner is tijdens de zwangerschapoverleden: ‘zij heeft het zoveel mogelijk ontkend.. acht zichzelf niet in staat hetkind die opvoeding te geven die het toekomt’. Voor één vrouw is het motief omhaar kind af te staan het feit dat het kind gehandicapt is. Dit motief is uitgewerkt inde sub-paragraaf ‘Dít kind past niet in mijn leven’. Traumatische ervaringen, doorseksueel geweld of oorlogsgeweld, vormen de patronen in de rapportages van98