Onderzoek naar afstandsmoeders

esluitvormingsprocessen. Nog belangrijker is wat de moeders die het betreffen erover zeggen. Echter, vrouwen die zich afsluiten en niet graag bij de moeilijkhedenstil willen staan, zijn moeilijk te motiveren voor een open interview. Toch waren ervrouwen die hier wel iets over vertelden. Dit waren de moeders die al langergeleden hadden afgestaan en vanuit een andere levensfase, in andereomstandigheden, bereid waren terug te blikken op hun afstandsproces.Toos was 13 jaar toen ze zwanger werd. Tientallen jaren later, als ze contact krijgtmet haar afstandszoon realiseert ze zich dat ze zich nauwelijks iets herinnert vande wellicht meest indrukwekkende periode uit haar leven:Achteraf berekend ben ik in februari zwanger geraakt en in juni ben ik voor heteerst naar de huisarts gegaan. Toen merkte mijn moeder schijnbaar iets op. Datheb ik pas [later ontdekt].. er waren zoveel dingen die ik kwijt was. Sinds mijnzoon contact met me heeft gezocht vier jaar, bijna vijf jaar geleden ben ik allesgaan opgraven. Ik ben naar de Raad voor de Kinderbescherming gegaan, ik bennaar het ziekenhuis gegaan, afspraak gemaakt, ik wilde me helemaal.. ja ik wasalles kwijt eigenlijk.(..) Ja, zelfs in het ziekenhuis, de bevalling, weet ik niet of mijnmoeder überhaupt bij me was. Volgens mij ben ik helemaal alleen geweest maarik weet het niet. En mijn moeder is verongelukt dus ik kan het niet navragen.Toos was, zoals ze dat uitdrukt ‘alles kwijt’. Maar meer dan dertig jaar later zoekthaar zoon contact. Dat maakt veel bij haar los, onder andere de wens om teweten wat er indertijd precies is gebeurd. Toos reconstrueert daarop haar eigengeschiedenis aan de hand van door hulpverleners opgetekende verslagen overdie periode in haar leven. Ook Veronique kijkt terug op haar leven, twintig jaarnadat ze op haar 15 de ontdekte dat ze zwanger was.En de dokter zei van ‘volgens mij zit er een kind in je buik’. Maar dat kon absoluutniet. Gewoon absoluut niet. Ik was echt als de dood. Ik was ontzettend bang.Vooral naar mijn ouders toe.[..] en als je dan een keuze moet maken waar je nietaan toe bent, want eigenlijk ben je op een andere planeet.. Ja hoe ga je daar danmee om. Dat heb ik mezelf ook vaak afgevraagd. Hoe moet je zoiets doen? Pfff.Heel veel…toch proberen om er doorheen te prikken. Heel moeilijk.Veronique probeert te schetsen hoe hulpverleners moeten omgaan met eencliënte, een kind in haar geval, die zich afsluit voor informatie en zich zelfs afsluitvoor zichzelf. Niets lijkt er binnen te komen. Ze noemt dit ‘op een andere planeet’.Andere moeders gebruiken de term ‘ik was er niet bij’. Hulpverleners rapporterenin hun verslaglegging over ‘onbereikbare vrouwen’ en gebruiken met regelmaathet begrip ‘ontkenning’. Maar die termen lijken in het geval van Veronique en Tooseen understatement.Trauma-accumulatieDe citaten in de voorgaande paragrafen getuigen van verdriet en pijn vanafstandsmoeders. Gedurende de interviews verhieven vrouwen hun stemmen147