Onderzoek naar afstandsmoeders

die ’s nachts op straat door een onbekende man werd verkracht, is deze ervaringeen belangrijke zo niet doorslaggevende factor. Omdat ze was misbruikt door eenin haar woorden ‘donkere man’, zal de kleur van haar kind, zo vermoedt ze, haaraan deze ervaring doen denken.Ook in de dossiers is door hulpverleners gerapporteerd dat vrouwen het kindverbonden aan negatieve ervaringen, met name als er sprake was van seksueelgeweld. De bewoordingen die hulpverleners gebruikten in rapportages warenbijvoorbeeld ‘kan het kind niet los zien van de verkrachting’, ‘het kind herinnerthaar aan de vreselijke ervaring’ of ‘het kind is niet uit liefde geboren’.‘Dit kind past niet in mijn leven’Bijna geen van de vrouwen die in de voor het onderzoek vastgestelde periode hunkind afstonden had een kinderwens. Bij vrijwel alle vrouwen was sprake van eenongeplande zwangerschap, zo niet bij drie vrouwen. Bij deze drie vrouwen werdde zwangerschap of het pasgeboren kind pas ongewenst nadat bekend was dater sprake was van een verstandelijke of fysieke beperking van het kind. In dezedossiers wordt gerapporteerd over ‘ernstige afwijkingen’. Een van de kinderen hadhet syndroom van Down. De motieven van de ouders van deze kinderen warengebaseerd op de beperkingen van het kind en stonden omschreven als ‘kunnengeen goede ouders zijn denken ze’ of ‘afgestaan omdat ouders de ernstigehartafwijking niet konden hanteren’. In de dossiers wordt veel verdriet beschreven,verdriet om het verlies van een gezond kind dat wel was gewenst, maar niet werdgeboren. Het kind dat wel werd geboren was niet gewenst. 85Afstandskinderen passen niet in de levens van deze moeders. Moeders willendoor met de toekomst zoals die is gepland of gedroomd en het ongeplande kinddoorkruist de plannen. In de paragraaf ‘Twijfel en spijt’ wordt dieper ingegaan opdeze motieven die gedurende het besluitvormingsproces (nog) kunnendomineren.In het belang van het kind 86In bijna alle interviews wordt door de moeders spontaan ‘het belang van het kind’genoemd als een zwaarwegend, zo niet doorslaggevend motief. Zoals Tjitskeverwoordde: ‘Ik vind gewoon als een kind op de wereld komt, moet het gewoongewenst zijn, klaar.’ Jolanda stond haar tweede kind af omdat hij na haarscheiding was geboren uit een verkrachting. Zij vergelijkt de situatie tussen haarbeide kinderen en legt uit:85 Uit de dossiers blijkt dat afstandskinderen met een beperking meestal niet geadopteerd worden,maar pleegkinderen blijven.86 In de Engelse literatuur, zo ook in het Haags Adoptieverdrag, gesproken van ‘the best interestof the child’. Dit is genuanceerder gesteld omdat uiteenlopende belangen van een afstandskindverschillend gewogen kunnen worden.126