Onderzoek naar afstandsmoeders

natuurlijk verschrikkelijk eenzaam. Zit je daar in je eentje bij vreemde mensen inhuis.Veronique mag de zwangerschap en daarna het feit dat ze moeder is gewordenmet niemand delen. Dit grijpt in op haar sociale leven. Contacten tussentienermeisjes bestaan grotendeels uit het uitwisselen van vertrouwelijkheden. Ditmag Veronique niet en daarmee belandt ze in een leugen die jarenlangstandhoudt. Hester heeft een vergelijkbare ervaring. Zij was 18 jaar en woondeook in een dorp toen ze 23 jaar geleden haar zoon afstond. Zij zegt: ‘Ik vond hetwel een enorm groot zwaarwegend iets. Want je moet altijd oppassen met wat jezegt. Ik heb het toen mijn vriendin ook niet verteld. Daar heb ik toen nog wel overnagedacht, maar ik dacht van: “Dan ben ik het kwijt, maar dan zit zij er mee”.Want dan mag zij er niet over praten omdat het geheim is. Als je het niet geheimzou hoeven houden, dan kun je er met je leeftijdgenoten over praten. Dat is op dieleeftijd ook heel prettig’. Veronique krijgt van haar moeder het verbod om haarzwangerschap met haar hartsvriendin te delen:V: Ja, ik wilde toen meteen naar mijn vriendin rennen. Maar mijn moeder zei “neenee, dat gaat niet”.Onderzoekster: Mocht je het aan niemand vertellen?V: Nee. Niemand. NeeOnderzoekster: En dat had je anders gewild..V: Absoluut. Want als dát anders was geweest dan had ik haar waarschijnlijk ookgehouden natuurlijk. Want ik denk, dat was voor mijn ouders gewoon hetallerbelangrijkste. Niet of ik het kind kon opvoeden of wat dan ook. Zij hadden eenzaak, daar staken ze alle energie in. Dus niet ineens een baby. Dat is hoe het bijmij overkomt…en wat zullen de mensen er van denken. Dat stond voor henvoorop. Dat ging voor op mij zeg maar.Onderzoekster: Denk jij dat echt niemand het wist?V: Nee, ik denk dat de vermoedens wel heel sterk waren. Ik was helemaal niet dik,maar mijn buik was natuurlijk wel een bolletje. En zij [vriendin] heeft mij ookgevraagd van “Goh, is er niet wat met jou aan de hand? Ben je niet zwanger?”. Enik van “O nee”. Meteen ontkennen en er gauw overheen praten. En als ik wel eensuitging, want ik ging gewoon uit, dan vroegen ook wel meiden van “Is ze zwangerof zo?”. Er gingen wel geruchten. Maar ja, ik weet niet wat ze wel of niet preciesweten.Onderzoekster: Heb je daar later nooit met haar over gesproken?V: Nee, want we waren geen vriendinnen meer. Ik kon niet meer met haaromgaan omdat zij teveel van mij wist.Hester en Veronique herinneren zich nog heel goed hoe de leugen diep ingreepop hun sociale leven, met isolatie tot gevolg. Ondertussen zijn zij in een anderelevensfase beland. Beide moeders hebben sinds enkele jaren contact met hetkind waar ze zolang over hebben moeten zwijgen. Met het contact werd de leugenachterhaald omdat de hereniging de aanleiding werd om de mensen in hunomgeving te informeren. Ongeacht de reacties van mensen, die beide moeders135