Büyük Çatişma

Büyük Çatışma
Bir keresinde sorgucuların (Engizisyon müfettişlerinin) önüne bir aile getirildi. Bu aile
Katolik kilisesindeki Rab’bin Sofrasına katılmadıkları ve evlerinde tapındıkları için
tutuklanmışlardı. En küçük oğul şöyle cevap verdi: “Diz üstü çöküp zihinlerimizi
aydınlatması ve günahlarımızı bağışlaması için Tanrı’ya dua ediyoruz. Kralımızın ve
yöneticilerimizin bol ve mutlu bir yaşam sürmeleri için yalvarışta bulunuyoruz. Tanrı’nın
diğer görevlileri korumasını diliyoruz.” Sonuç olarak babayla oğullardan birinin
yakılmasına karar verildi.
Yalnızca erkekler değil, bayanlar ve hizmetçi kadınlar da yılmayan bir cesaret
gösterdiler. Kadınlar kazıklarda kocalarının yanında yer alırdı. Alevler eşlerini yutarken
ezgiler ve mezmurlar söyleyerek onları teselli ederlerdi. Genç bayanlar, sanki uykuya
dalıyormuş gibi sakin bir şekilde ölüme atılırdı. Yakılmak üzere meydanlara çıkmadan önce
düğünlerine hazırlanır gibi en güzel giysilerine bürünürlerdi.
Zulüm. gerçeğin uğruna tanıklık edenlerin sayısını artırdı. Kral her geçen yıl zalimliğini
daha da sertleştiriyordu, ama gerçek yenik düşmedi. Tanrı’ya tapınma özgürlüğünü
Hollanda’ya Orangelı William getirdi.
Reform danimarka’da
Müjde kuzey ülkelerine rahatça girdi. Wittenberg’deki öğrenciler Reform inancını
İskandinavya’ya taşıdılar. Luther’in yazıları da ışığı yaymaya devam ediyordu. Kuzeyin sert
insanları, Romanın batıl inançlarından ve çürümüşlüğünden Kutsal Kitap’ın yaşam veren
gerçeklerine koşuyordu.
‘Danimarka’nın reformcusu’ Tausen, gençliğinde güçlü bir zeka sergilemiş ve manastıra
kapatılmıştı. Kiliseye büyük hizmetlerinin dokunacağı düşünülüyordu. Üstelik yetenekliydi
de. Genç öğrenciye Almanya’da ya da Hollanda’da bir üniversite seçmesi söylendi. Ancak
tek bir koşul vardı: Sapkınlığa kapılma tehlikesi olduğundan Wittenberg’e hiç gitmeyecekti.
Keşişler kendisine böyle söylediler.
Tausen, Roma’nın güçlü kalelerinden biri olan Cologne’ye gitti. Kısa zamanda midesi
bulanmaya başladı. Öte yandan Luther’in yazılarını ele geçirip büyük bir zevkle okuyordu.
Böyle yapmakla üstlerinin desteğini yitirme tehlikesinde olduğunun farkındaydı. Bu yüzden
kararını verdi. Üniversite yaşamına Wittenbergde bir öğrenci olarak devam edecekti.
Danimarka’ya döndükten sonra sırrını açıklamadı, ama birlikte olduğu kişileri yavaş
yavaş daha pak bir imana yönlendirmeye başlamıştı. Sonra Kutsal Kitap’ı açtı ve günahlının
tek kurtuluş ümidi olarak Mesih’i vaaz etti. Tausen’i Roma’nın savunucusu olarak gören ve
umut bağlayanlar küplere bindi. Manastırdaki görevinden alınarak bir hücreye tıkıldı.
Tausen hücresinin demirleri arasından çevresindekilere gerçeğin bilgisini anlatmaya devam
ediyordu. Eğer Danimarkalı zalimlerin sapkınlıkla uğraşına ustalığı olsaydı, Tausen’in sesi
bir daha asla duyulmayabilirdi. Ama onu derinlerdeki bir zindana atmak yerine, manastırdan
tümüyle kovdular.
93