Büyük Çatişma

Büyük Çatışma
gidiyordu.”Tıpkı güçlü bir rüzgarın etkisiyle savrulan incirler gibi savruluyorlardı; bakmak
olanaksızdı”8
14 Kasım 1833 tarihinde, New York Ticaret Günlüğünde bu olguyla ilgili uzun bir
makale çıktı: “Sanırım dün gece yaşanan olaylar hiçbir düşünür ya da aydın tarafından
anlatılmamıştır. Sadece 1800 yıl önce bir peygamber, bu olayı ‘yıldızların düşmesi’ şeklinde
dile getirmiştir.”
Böylece Mesih’in gelişinin son belirtilerinden biri daha göründü. “Aynı şekilde, bütün
bunların gerçekleştiğini gördüğünüzde bilin ki, İnsanoğlu yakındır, kapıdadır” (Matta
24:33). Yıldızların düştüğüne tanık olan birçok kişi bu olayları yaklaşan yargının habercisi
olarak kabul etti.
1840 yılında gerçekleşen başka bir peygamberlik büyük ilgi uyandırdı. İki yıl kadar önce
Josiah Litch, Esinleme 9’un bir yorumunu yayınladı. Bu yorumda Osmanlı
İmparatorluğunun İ.S. 1840 yılının Ağustos ayı içinde çökeceğini söylüyordu. Bu olay
gerçekleşmeden birkaç gün önce şöyle yazdı: “11 Ağustos’da İstanbul’daki Osmanlı
gücünün kırılması beklenebilir.”
Önbildiri gerçekleşiyor
Tam belirtilen zamanda Türkiye, Avrupa’nın müttefik güçlerinin korumasını kabul
ederek Hıristiyan ulusların etkisi altına girdi. Önbildiride dile getirilen olay tümüyle
gerçekleşti (Ek’e bkz.). Miller ve dostlan tarafından benimsenen peygamberlik yorumlama
ilkeleri kalabalıkları ikna ediyordu. Yüksek mevkiden eğitimli kişiler Miller’in vaazlarına
katıldılar ve görüşlerini yayınlamaya başladılar. Miller’ın hizmeti 1840 yılından 1844 yılına
kadar hızla devam etti.
Miller’ın güçlü zihinsel yetenekleri vardı; bilgeliğin kaynağına bağlanarak bu yeteneklere
göksel bilgeliği de ekledi. Dürüstlük ve ahlaksal üstünlük açılarından saygı uyandırıyordu.
İmanlı alçakgönüllülüğüne sahipti; başkalarıyla ilgiliydi ve herkese sevgi gösteriyordu.
İnsanlara içtenlikle kulak veriyor ve sözlerini tartıyordu. Tüm kuramları Tanrı’nın Sözüyle
ölçüyordu. Sağlam düşünüşü ve Kutsal Yazı bilgisi yanılgıları reddetmesini sağladı.
Ne var ki, önceki reformcular gibi Miller’ın de sunduğu gerçekler tanınmış din
öğretmenleri tarafından kabul görmedi. Bu kişiler Kutsal Yazıda dayanak
bulamadıklarından, insanların öğretilerine ve ataların geleneklerine bağlıydılar. Ancak Tanrı
Sözü gerçeği yayanların tek tanıklığıydı. Rab’bin gelişini dört gözle bekleyenlerle, kutsal bir
yaşam sürenlerle ve O’nun gelişine hazırlananlarla alay edildi. Mesih’in gelişiyle ve
dünyanın sonuyla ilgili peygamberlikleri incelemenin günah olduğu öne sürüldü. Bu yüzden
çoğunluğun bağlı olduğu ruhsal hizmetler, Tanrı Sözü’ne imanın zayıflamasına neden
oldular. Onların öğretişi insanları Tanrı’dan uzaklaştırdı; birçokları da tanrısız arzularla
sürüklenmek için fırsat buldular. Bütün bunların sorumluluğu, kötülüğü yaratanlar
tarafından Adventist’lere (‘Rab’bin dönüşünü bekleyenler’ anlamına gelmektedir) yüklendi.
130