Büyük Çatişma

Büyük Çatışma
Elçisel dönemde olduğu gibi zulüm ‘daha çok müjdenin yayılmasına yaradı’ (Filipililer
1:12). Paris ve Meaux’dan sürülenler, ‘gittikleri her yerde Tanrı sözünü müjdeliyorlardı’
(Elçilerin İşleri 8:4). Böylece ışık, Fransa’nın en uzak yörelerine kadar yol buldu.
Calvin’in çağrısı
Paris’in okullarından birinde, sessiz sedasız bir genç lekesiz yaşamı, düşünsel üstünlüğü
ve dinsel adanmışlığıyla dikkat çekiyordu. O’nun dehası ve yaşamı, okulun kıvancıydı.
Besbelli John Calvin, kilisenin en yetkili savunucularından biri olacaktı.
Ne var ki tanrısal ışık, Calvin’i tutsak etmiş olan dinsel uydurmaları ve batıl inançları
delip geçti. Calvin’in bir kuzeni, Olivetan, reformculara katılmıştı. İki akraba, Hıristiyanlığı
etkileyen konular üzerinde tartışıyorlardı. Protestan Olivetan, şöyle dedi: “Dünyada iki din
vardır... Birincisi insan tarafından icat edilmiştir; insan törenlerle ve iyi eylemlerle kendini
kurtarmaya çalışır. Diğeri ise Kutsal Kitap’ta açıklanmıştır; insan kurtuluşu için yalnızca
Tanrı’nın karşılıksız verdiği lütuf armağanına bel bağlar.”
Calvin, “Senin yeni öğretilerinden hiçbirini kabul etmiyorum” diye karşılık verdi, “yani
ben şimdi bütün ömrüm boyunca hep yanılgı içinde mi yaşadım?”7 Ne var ki odasında tek
başına kaldığında kuzeninin sözleri üzerinde düşündü. Kutsal ve adil Yargıcın önünde
kendisini savunacak kimsenin olmadığını gördü. İyi eylemler ve kilisenin törenleri insanı
günahtan kurtaramayacak kadar zayıftılar. Günahları papazlara itiraf etmek ve karşılığında
acı çekmek insanı Tanrı’yla barıştırmıyordu.
Yanarak idama tanıklık
Calvin bir gün halk meydanlarında gezerken, bir sapkının yakılmasına tanık oldu.
Dehşetli ölümün işkenceleri ve kilisenin korkunç suçlaması altında kalan şehit, genç
öğrencinin kendi ümitsizliği ve karanlığıyla kıyasladığı büyük bir iman ve cesaret
gösteriyordu. Sapkınların imanının ‘Kutsal Kitap’a’ dayandığını bildiğinden, onu okumaya
ve sevinçlerinin gizini keşfetmeye karar verdi.
Kutsal Kitap’ta Mesih’i buldu. “Ah Baba” diye feryat etti; “O’nun kurban oluşu senin
öfkeni yatıştırdı; O’nun kanı kirimi arıttı; O’nun çarmıhı lanetimi kaldırdı; O’nun ölümü
beni kurtardı... İsa’nın bereketlerinden başka her türlü bereketin iğrenç olduğunu görmem
için benim yüreğime dokundun.”
Calvin artık kendisini müjdeye adamaya karar vermişti. Ancak doğasından gelen bir
ürkekliği vardı ve öncelikle sadece inceliyordu. Sonunda arkadaşları, insanları eğitmeye
başlaması için onu razı ettiler. Calvin’in sözleri toprağı tazelemek için düşen çiğ
damlalarına benziyordu. Müjdeyi seven ve öğrencilere kanat geren Prenses Margaret’in
koruması altındaki bir kasabada yaşıyordu. Calvin, evlerindeki insanlara hizmet etmeye
başladı. Bildiriyi işitenler müjdeyi başkalarına duyurdular. Calvin hızla ilerliyordu; daha
sonra gerçeğe korkusuzca tanıklık edecek olan kiliselerin temelini atıyordu.
85