Büyük Çatişma

Büyük Çatışma
yapmaktan zevk alırım ben, Yasan yüreğimin derinliğindedir” (Matta 5:17,18; Mezmurlar
40:8).
Tanrı’nın yasası değişmezdir; onu yazanın karakterini açıklar. Tanrı sevgidir; O’nun
yasası da sevgidir. “Sevgi Kutsal Yasa’nın yerine getirilmesidir.” Mezmurcu, “Yasan
gerçektir... bütün buyrukların doğrudur” diyor. Pavlus şöyle duyuruyor: “Yasa gerçekten
kutsaldır. Buyruk da kutsal, doğru ve iyidir” (Romalılar 13:10; Mezmurlar 119:142,172;
Romalılar 7:12). Böyle bir yasa, Yasa’yı koyan Kişi kadar kalıcıdır.
İnsanları iman ve kutsal kılma yoluyla Tanrı’yla barıştırmak, onları Tanrı Yasası’nın
ilkeleriyle uyuşturma amacını güder. Başlangıçta insan, Tanrı Yasası’yla tümüyle uyum
içindeydi. Ancak günah, onu Yaratıcısından uzaklaştırdı. İnsan yüreği Tanrı’nın yasasıyla
savaşır hale geldi; “Çünkü benliğe dayanan düşünce Tanrı’ya düşmandır; Tanrı’nın
Yasasına boyun eğmez, eğemez de...” (Romalılar 8:7). Bu yüzden, “Tanrı dünyayı o kadar
çok sevdi ki, biricik Oğlunu verdi. Öyle ki Ona iman edenlerin hiçbiri mahvolmasın, ama
hepsi sonsuz yaşama kavuşsun... Bir kimse yeniden doğmadıkça Tanrı’nın Egemenliğini
göremez” (Yuhanna 3:16,3).
Günahın bilincine varmak
Tanrı’yla barışmanın birinci adımı, günahı kabullenmektir. “Günah demek, yasaya karşı
gelmek demektir.” “Çünkü Yasa sayesinde günahın bilincine varılır.” (1.Yuhanna 3:4;
Romalılar 3:20). Kişi günahını görmek için karakterini Tanrı’nın aynasında sınamalıdır.
Böylece O’nun karakterindeki yetkin doğruluğu ve kendi karakterindeki kusurları
görecektir.
Yasa insana günahını gösterir, ama hiçbir çare sunmaz. Günahlının payının ölüm
olduğunu duyurur. Kişiyi günahın mahkumiyetinden ve kirliliğinden özgür kılan tek gerçek,
Mesih’in müjdesidir. Kişi yasasını çiğnediği Tanrı’ya tövbeyle ve kendisi uğruna kurban
olan Mesih’e imanla yaklaşmalıdır. Böylece ‘önceki günahları’ bağışlanır ve Tanrı çocuğu
olur (Romalılar 3:25).
Peki artık Tanrı yasasını çiğneme özgürlüğü var mıdır? Pavlus şöyle diyor: “Öyleyse biz
iman aracılığıyla Kutsal Yasa’yı geçersiz mi kılıyoruz? Hayır, tam tersine, Yasa’yı
doğruluyoruz. Kesinlikle hayır! Günah karşısında ölmüş olan bizler artık nasıl günah içinde
yaşarız? Tanrı’yı sevmek, O’nun buyruklarını yerine getirmek demektir. O’nun buyrukları
da ağır değildir... Öyle ki, Yasa’nın gereği, doğal benliğe göre değil, Ruh’a göre yaşayan
bizlerde yerine gelsin. “Ne kadar severim yasanı! Bütün gün düşünürüm üzerinde”
(Romalılar 3:31; 6:2; 1.Yuhanna 5:3; Romalılar 8:4; Mezmurlar 119:97).
Yasa olmadan insanlar, günahın bilincine varamazlar ve tövbeye gereksinim duyamazlar.
Mesih’in, kendileri için dökülen kanma ne kadar ihtiyaçları olduğunu fark edemezler.
Dolayısıyla kurtuluş ümidi, yürekte kökten bir değişim ya da yaşam reformu olmadan kabul
181