Büyük Çatişma

Büyük Çatışma
yol açtı. Bunlar ayrıca ilk zamanlarda papalık inancına giren ‘tövbesizlere sonsuz işkence’
düşüncesine de yol açtılar.
Putperestliğin başka bir buluşuna da yol açılmıştı. Batıl inancı olan kalabalıkları
korkutmak için ‘purgatorya’ masalı uyduruldu. Purgatorya, sonsuz mahvoluşa gitmeyecek
olan insanların işkence gördükleri ve günahlarından arındıkları bir yerdi. İşkenceleri bitip
iyice temizlendikten sonra gökyüzüne kabul ediliyorlardı (Ek’e bkz.).
Başka bir masal da yine Roma bağlılarını korkutarak kâr etme amacını güdüyordu. Buna
göre geçmişteki, şu anki ve gelecekteki günahların tümüyle bağışlanması için Papanın
savaşlarına katılmak ve Onun ruhsal üstünlüğünü reddedenleri yok etmek yeterliydi.
İnsanlar kiliseye para vererek hem kendilerinin hem de vefat etmiş olan arkadaşlarının
kurtulacağına inanıyorlardı. Böylece Roma kendi küpünü doldurdu; başını koyacak bir yeri
bile olmayan Rab’bin sözde temsilcisi olarak debdebe, tantana ve lüks içinde yaşamaya
devam etti (Ek’e bkz.).
Rab’bin sofrası, putperestçe bir kurban töreni haline getirildi. Papalığa bağlı ruhban
sınıfı, ekmeği ve şarabı ‘Mesih’in gerçek bedenine ve kanına’ dönüştürdüklerini iddia
ettiler. Küfürle dolu bir küstahlıkla her şeyin Yaratıcısı olan Tanrı’nın gücüne sahipmiş gibi
davrandılar. Ölüm döşeğindeki imanlılardan, Göğe hakaret eden bu masala dayanarak yemin
etmeleri istendi. On üçüncü yüzyılda ise papalığın o en korkunç aleti icat edildi -
Engizisyon. Şeytan ve O’nun melekleri birleşerek kötü insanların zihinlerini kontrol etmeye
karar vermişlerdi. Tanrı’nın meleği ise tarihin bu korkunç olaylarını orada gizlice kayıt
ediyordu. Büyük Babil, kutsalların kanıyla sarhoş olmuştu. (Bkz. Esinleme 17:5,6). Bu
yoldan sapmış gücün katlettiği milyonlarca şehit, intikam için Tanrı’ya yalvarıyordu.
Papalık dünyanın en büyük despotu haline gelmişti. Krallar ve imparatorlar, Papanın
fermanlarına boyun eğiyordu. Roma’nın öğretilerine yüzlerce yıl kulak verilmişti. Ruhban
sınıfı onurlandırılmış ve desteklenmişti. Roma Kilisesinin en saygın, en yüce ve en güçlü
dönemleri bunlardı.
Ne var ki papalığın öğle vakti dünyanın gece karanlığıydı. Kutsal Yazılar halk tarafından
hemen hiç bilinmiyordu. Papalığın önderleri günahlarını açığa vuracak ışıktan nefret
ediyordu. Tanrı’nın yasası, yani doğruluk standardı ortadan kaldırıldığı için her türlü
kötülük serbest kalmıştı. Yüksek ruhban sınıfının sarayları, alem sahneleri haline geldi.
Papaların bazıları öyle iğrenç suçlarla itham ediliyordu ki, laik önderler onları
dayanılması güç canavarlar olarak göstermeye çalıştılar. Yüzyıllar boyunca Avrupa,
öğrenim, sanat ya da uygarlık alanlarında hiçbir ilerleme gösteremedi. Hıristiyanlık ahlaksal
ve düşünsel açıdan sanki felç geçiriyordu.
Tanrı Sözünden uzaklaşmanın sonuçları işte bunlardı.
21