Büyük Çatişma

Büyük Çatışma
gelenekleri, uygulamaları ve putları kilisenin içine akmaya başladı.”6“Hıristiyan inancı laik
yöneticilerin beğenisini ve desteğini korumaya çalıştı. Kalabalıklar hala ismen bu inancı
taşıyorlardı. Ancak birçokları özde putperest kaldılar; gizlice putlarına tapınmaya devam
ettiler.”
Kendisini Protestan diye adlandıran hemen her kilisede de aynısı olmadı mı? Gerçek
reform ruhuna sahip insanlar geçip gittikten sonra, onların çocukları yeni bir model
oluşturdu. Babalarının kabul ettiği gerçekleri körü körüne reddederek kendini in-kar eden ve
dünyayı yadsıyan bir yaşam biçimine sırt çevirdiler.
En yaygın kiliseler Kutsal Kitap standardından geniş bir şekilde koptular! John Wesley
paradan söz ederken şöyle diyor: “Böyle harika bir yeteneği şatafatlı ve pahalı giysilerle ya
da gereksiz takılarla tüketme. Şatafatlı ve pahalı mobilyalarla evini süsleme; değerli
resimlere ve güzel kumaşlara paranı heba etme. Elbette birçokları senin ince zevkini,
cömertliğini ve konukseverliğini takdir edecektir. Ama sen, Tanrı’dan gelen onurla hoşnut
ol-maya bak.”
Yöneticiler, siyasetçiler, avukatlar, doktorlar, tüccarlar dünyasal çıkarlarını geliştirmek
amacıyla kiliseye katıldılar. Vaftiz olmuş dünyasal kişilerin zenginliğiyle güçlenen kilise
oluşumları, giderek daha büyük bir popülerlik kazandılar. Şatafatlı, görkemli kiliseler
yapıldı. İnsanları eğlendirmek amacıyla yetenekli kilise görevlilerine yüksek maaşlar
ödenmeye başlandı. Vaazların yumuşak ve kulağa hoş gelir olmasına özen gösterildi.
Böylece tanrısallık kisvesi altında benliğe hoş gelen günahlar gizlendi.
New York Independent’in yazarlarından biri Metodist mezhebine ilişkin şöyle yazıyor:
“Dindar insanlarla dindar olmayanlar arasındaki fark giderek kayboluyor; her iki tarafın da
gayretli insanları eylem ve zevk alanındaki farkları en aza indirgiyor.”
İşte zevk peşinde koşturmanın sonucunda, Mesih için özveride bulunma kavramı tümüyle
ortadan kayboldu. Robert Atkins İngiltere’deki ruhsal gerilemeyi şöyle resmediyor: “Her
kilisenin ön kapısına sapkınlık, sapkınlık ve sapkınlık kazınmış durumdadır. Bunu bir
bilseler ve hissetseler, belki bir ümit olurdu. Ama nerede! ‘Zenginim, zenginleştim, hiçbir
şeye ihtiyacım yok’ diyorlar.”
Babil’e yöneltilen en büyük suçlama, ‘azgın ahlaksızlığının şarabını bütün uluslara
içirmiş olmasıydı’. Bu şarap onun dünyayla dostluğunun sonucunda kabul ettiği sahte
öğretileri temsil etmektedir. Böylece, Kutsal Kitap’ın açık sözlerine karşı duran öğretileri
dünyaya sunarak, çürütücü etkisini gözler önüne sermektedir.
Dünya Babil’in şarabıyla sarhoş olmasaydı, Tanrı Sözünün açık gerçekleriyle birçok kişi
ikna olacak ve iman edecekti. Ne var ki dinsel iman o denli karıştırılıp bozuldu ki insanlar
neye inanacaklarını bilemez hale geldiler. Dünyanın tövbesizliğinin günahı kilisenin
kapısında durmaktadır.
149