Büyük Çatişma

Büyük Çatışma
Ne var ki bu kez de bekledikleri zaman geçti ve Kurtarıcıları ortaya çıkmadı.
Kurtarıcı’nın mezarına gelip de onu boş bulduğu için ağlayan Meryem gibi hissediyorlardı;
“Rabbimi almışlar. O’nu nereye koyduklarını bilmiyorum” (Yu20:13).
Bildirinin doğru olabileceği korkusu imansız dünyayı dizgin-lemeye yaramıştı. Ancak
Tanrı öfkesinin işaretlerini görmeyince korkularından sıyrılıp yeniden alay etmeye
koyuldular. İman et-tiğini belirtmiş olan geniş bir kitle imanı reddettiler. Alaycılar zayıf ve
ürkek olanları kendi saflarına aldılar. Hepsi birleşerek dünyanın binlerce yıl daha böyle
kalacağını duyurmaya başladılar.
Ciddi, içten imanlılar Mesih uğruna her şeyden vazgeçmişler ve inandıkları uyarıyı
dünyaya duyurmuşlardı. Yoğun bir arzuyla, “Gel, Rab İsa” diye dua etmişlerdi. Ama şimdi
yeniden yaşamın karmaşık yüklerini üstlenmek ve alay eden dünyanın çıkışlarına katlanmak
korkunç bir sınavdı.
İsa Kudüs’e zaferle girmişti. İsa’yı izleyenler O’nun Davut’un tahtına oturacağını ve
İsrail’i zulmedenlerden kurtaracağına inanıyorlardı. İnsanlar büyük ümitler beslemişler,
giysilerini ve ağaç dallarını O’nun yoluna sermişlerdi. Öğrenciler Tanrı’nın tasarısını yerine
getiriyorlardı, ama acı bir hayal kırıklığına uğradılar. Kısa bir süre sonra Kurtarıcı’nın acı
dolu ölümüne tanık oldular ve O’nu mezara koydular. Rab mezardan kalkana dek bu
olayların peygamberlik yoluyla önceden bildirildiğini kavrayamadılar.
Doğru zamanda verilen bildiriler
Aynı şekilde Miller ve dostları peygamberliği yerine getir-diler; ve dünyaya ulaştırılması
gereken esini ulaştırdılar. Hayal kırıklığına işaret eden peygamberlikleri tümüyle
anlasaydılar, Rabbin gelişine ilişkin bildiriyi vermeyecekler ve farklı bir bildiri duyuracaklardı.
Birinci ve ikinci meleklerin bildirileri doğru zamanda verildi ve Tanrı’nın
tasarladığı şekilde başarıya ulaştı.
Dünya Mesih’in ortaya çıkmaması durumunda Adventist inancının ortadan kalkacağına
inanıyordu. Ama imanlarına sırt dönenler olsa bile bazıları sımsıkı durdular. Advent
akımının meyveleri, insanların yüreklerini araştırmaları, dünyayı inkar etmeleri ve yaşam
biçimlerinde reform yapmaları bunun Tanrı’dan geldiğine tanıklık ediyordu. Alaycılar,
ikinci gelişe Kutsal Ruh’un tanıklık ettiğini inkara cesaret edemediler. Peygamberlik
dönemlerinde herhangi bir hata bulamadılar; peygamberlik yorumunu yanlış çıkarmayı
beceremediler. Kutsal Yazıların ciddi ve bol dualı incelenmesiyle varılan sonuçlara karşı
duramadılar. Tanrı Ruhunun zihinlerin aydınlatmasına ve yürekleri diri güçle doldurmasına
ses çıka-ramadılar.
Adventistler, Tanrı’nın kendilerini yargı uyarısını duyurmaya yönlendirdiğine
inanıyorlardı. Şöyle diyorlardı: “Bu uyarı, işitenlerin yüreklerini sınadı... böylece yüreklerini
inceleyenler kimin saflarında olduklarını gördüler. Rab gelmiş olmasaydı, onları nasıl bir
durumda bulacaktı; bunu gördüler. O zaman acaba “İşte bu bizim Tanrımız! Biz O’nu
156