Büyük Çatişma

Büyük Çatışma
Roma’ya karşı ödün verme çabaları
Saksonyalı Frederick, reformcuya karşı gerçek duygularını dikkatlice gizledi. Aynı
zamanda onu yorulmak bilmeyen bir titiz-
likle korudu; düşmanlarının hareketlerine karşı tetikteydi. Ancak birçokları Luther’e
duydukları sempatiyi gizlemek için hiçbir çaba göstermediler. Spalatin şöyle yazmıştır:
“Doktorun küçük odası gelen ziyaretçilerin hepsini almıyordu.” Onun öğretilerine
inanmayanlar bile vicdanına karşı gelmektense cesaretle ölmeyi seçen inanç karşısında
hayranlık duyuyorlardı.
Luther’i Roma’yla uzlaştırmak için ciddi gayretler gösteriliyordu. Soylular ve prensler
kendi fikirlerini belirtiyor, Luther’in, kiliseye ve konseylere karşı gelmeye devam ederse,
imparatorluktan savunmasız bir şekilde atılabileceğini söylüyordu. Tekrar ve tekrar
uyarılıyor, imparatorun kararına boyun eğmesi isteniyordu. Ama onun korkacak bir şeyi
yoktu: “İmparatorun, prenslerin ve sıradan Hıristiyanların benim işlerimi incelemesine ve
eleştirmesine razıyım; ama tek bir koşulla, Tanrı’nın Sözünü ölçü olarak alsınlar. Herkesin
ona itaat etmesi gerek.”
Bir başkasının ricaları karşısında şöyle dedi: “Bana verilen koruma güvencesinin
kaldırılmasına razı gelirim. Canımı bile imparatorun ellerine teslim ederim, ama Tanrı’nın
sözünü asla!”27 Genel bir kurula teslim olmaya istekli olduğunu, ama bu kurulun Kutsal
Yazılar doğrultusunda karar vermesini istediğini söyledi. “Tanrı’nın sözü ve iman söz
konusu olduğunda her Papa kadar iyi bir yargıç olabilir.” Hem dostlar hem de düşmanlar
uzlaştırma çabalarının boş olduğunu sonunda anladılar.
Reformcu tek bir noktada boyun eğseydi, Şeytan ve O’nun güçleri zafer kazanacaktı.
Ama Luther’in yılmayan kararlılığı ki-liseyi özgürlüğe götüren yolu açtı. Kendi adına
düşünme ve hareket etme cesaretine sahip olan tek bir adam kiliseyi ve dünyayı yalnızca
kendi çağında değil, gelecekteki tüm çağlarda etkileyecekti.
Luther kısa bir sürede imparator tarafından evine gönderildi. Bunun arkasından
mahkumiyeti gelecekti. Luther’in yolu tehdit edici bulutlarla kararmıştı, ama Worms’tan
yüreğinde sevgi ve övgüyle ayrıldı.
Ayrılırken kararlılığının isyan olarak algılanmamasını istediği için imparatora yazdı;
“Onurda da onursuzlukta da, yaşamda da ölümde de, Tanrı’nın sözü dışında her durumda
size itaat etmeye büyük bir ciddiyetle hazırım. Sonsuz değerler söz konusu olduğunda Tanrı
insanın insana boyun eğmesini istemez. Çünkü ruhsal konularda boyun eğmek gerçek
tapınmadır ve yalnızca Yaratıcıya yönelik olmalıdır.
Worms’dan dönerken, prenslere bağlı kilise çevreleri aforoz edilen keşişi ağırladılar.
Yerel yöneticiler imparatorun reddettiği kişiyi onurlandırdılar. Kendisinden vaaz etmesi
64