NOWINY LEKARSKIE 4 - Nowiny Lekarskie - UMP

374Teresa Kosicka, Hanna Kara-Perzżenia ciśnienia rozkurczowego poniżej 90 mmHg dawkileków były podwyższane odpowiednio do 20 mg/dobęlub 60 mg/dobę. Czas obserwacji wynosił 12 miesięcy,podczas których okresowo kontrolowano ciśnienie tętnicze,czynność serca i stężenie noradrenaliny. W obugrupach obserwowano porównywalną redukcję ciśnieniatętniczego, nie zanotowano wpływu na czynność serca,natomiast różnice dotyczyły stężenia noradrenaliny.Wyraźny wzrost stężenia tego hormonu (+56 pg/ml wstosunku do grupy otrzymującej placebo, p < 0,05) dotyczyłtylko grupy leczonej nifedypiną GITS, co wskazujena odmienny wpływ ocenianych leków na aktywacjęukładu adrenergicznego.W innym badaniu [47] ocenie poddano wpływ lerkanidypinyi manidypiny na dobowy rytm ciśnienia u 53osób z nadciśnieniem tętniczym łagodnym lub umiarkowanym.Redukcja ciśnienia tętniczego podczas dniawynosiła 5,5%/5,6% w grupie manidypiny i 3,8%/6,6%w grupie lerkanidypiny. W odróżnieniu od lerkanidypiny,manidypina istotnie obniżyła podstawowy (-30%)i minimalny opór naczyniowy (-39%).Lerkanidypina okazała się lekiem o podobnej skutecznościterapeutycznej, jaką wykazuje powszechnie stosowanaw terapii nadciśnienia tętniczego amlodypina [48].Znalazło to potwierdzenie także w innym badaniu, w którymśrednie ciśnienie tętnicze skurczowe/rozkurczowe po 4tygodniach stosowania lerkanidypiny u pacjentów z nadciśnieniemtętniczym wynosiło 142,1/86,7 mmHg i prawienie różniło się od obserwowanego w grupie leczonej wanalogicznym czasie innymi dihydropirydynowymi pochodnymiA-Ca 2+ m.in. amlodypiną [49].B) Nadciśnienie tętnicze w starszym wiekuLerkanidypina okazała się również bardzo przydatnaw terapii izolowanego nadciśnienia skurczowego wstarszym wieku. W następstwie podawania tego leku (10mg/dobę) ponad 100 pacjentom z tą postacią nadciśnieniatętniczego (ciśnienie tętnicze skurczowe > = 160mmHg, rozkurczowe < 95 mmHg), po 100–160-dniowejobserwacji, zanotowano porównywalny efekt hipotensyjnyz obserwowanym w wyniku terapii 2 mg lacydypinyna dobę [50].Podobnie w badaniu o akronimie ELLE [51] istotnąstatystycznie redukcję ciśnienia tętniczego w grupie osóbstarszych (powyżej 65. roku życia) obserwowano podczasstosowania trzech różnych A-Ca 2+ należących do IIi III generacji, tj.: nifedypiny GITS (w początkowejdawce 30 mg/dobę), lacydypiny (w początkowej dawce2 mg/dobę) oraz lerkanidypiny (w początkowej dawce5 mg/dobę). W razie niedostatecznego efektu hipotensyjnego(po 2-tygodniowej terapii) dawki leków ulegałypodwojeniu. Czas obserwacji wynosił 6 miesięcy. Lekinie różniły się w zakresie redukcji ciśnienia skurczowego,natomiast obniżenie ciśnienia rozkurczowego byłobardziej zaznaczone w grupach leczonych lerkanidypiną(-18,3 mmHg) i nifedypiną GITS (-17,7 mmHg) niżlacydypiną (-16,6 mmHg). W innym badaniu [52], któredotyczyło 375 osób poniżej i 316 osób powyżej 65. rokużycia wykazano, iż lerkanidypina jest równie skutecznaw obu badanych podgrupach.C) Niewydolność nerekZ uwagi na korzystne nerkowe efekty działania, stosowanielerkanidypiny jest polecane u osób z niewydolnościąnerek i współistniejącym nadciśnieniem tętniczym. W badaniuRobles i wsp. [26] zastosowano lerkanidypinę u 175pacjentów z przewlekłą niewydolnością nerek, u którychmimo wcześniejszego leczenia inhibitorami konwertazyangiotensyny (u 63,4% pacjentów) lub antagonistami receptoraAT1 (u 36,6% pacjentów) nie uzyskano optymalnejredukcji ciśnienia tętniczego (< 130/85 mmHg). Skutecznośćtej łączonej z lerkanidypiną terapii oceniano po 1, 3 i 6miesiącach. W razie konieczności dodawano kolejny lekhipotensyjny (z wyłączeniem grupy diuretyków). U prawie90% pacjentów uzyskano istotną redukcję ciśnienia tętniczego(od 162 ± 17/93 ± 8,3 mmHg do 132 ± 12/78 ± 6mmHg). Nie zanotowano obniżenia stężenia kreatyniny wekrwi, lecz zaobserwowano istotny statystycznie wzrostklirensu kreatyniny (od 41,8 ± 16 ml/min do 45,8 ± 18ml/min, p = 0,019).III. Zastosowanie manidypiny w terapii nadciśnieniatętniczegoA) Nadciśnienie tętnicze łagodne i umiarkowanePodobnie jak w przypadku lerkanidypiny większośćbadań oceniających skuteczność manidypiny w leczeniunadciśnienia tętniczego dotyczyła pacjentów z łagodnymlub umiarkowanym stopniem tego schorzenia.W badaniu Fogari i wsp. [53] wynikiem 4-tygodniowejterapii manidypiną w dawkach 10, 20 lub 40 mg/dobęzastosowanej u 52 osób z nadciśnieniem tętniczym byłaistotna redukcja (w porównaniu z placebo) średniegociśnienia tętniczego skurczowego i rozkurczowego. Obniżenieciśnienia tętniczego zależało od dawki leku i wynosiłoodpowiednio: dla dawki 10 mg/dobę – 15 mmHgskurczowe ciśnienie tętnicze SBP, – 11 mmHg rozkurczoweciśnienie tętnicze DBP (p < 0,05 vs placebo), dladawki 20 mg/dobę – 26 mmHg SBP, – 15 mmHg DBP(p < 0,05 vs placebo) i dla dawki 40 mg/dobę – 27mmHg SBP, – 18 mmHg DBP (p < 0,05 vs placebo).Obniżenie ciśnienia tętniczego notowano po jednej dodwóch godzin od momentu podania, a efekt hipotensyjnyutrzymywał się przez 24 godziny z zachowaniem prawidłowejzmienności dobowego rytmu ciśnienia. Najwyższyodsetek pacjentów (90%), u których uzyskano optymalnąredukcję ciśnienia tętniczego dotyczył grupy, wktórej stosowano 20 mg manidypiny na dobę, niecogorszą efektywność leku zanotowano w przypadku podawaniadawki 40 mg/dobę (77%) i najsłabszą podczaspodawania 10 mg/dobę (46%).W jednym z dużych wieloośrodkowych badań [54]następstwem 12-miesięcznej terapii omawianym lekiem,w dawce 10 lub 20 mg/dobę, u osób z nadciśnieniemtętniczym łagodnym i umiarkowanym była istotna redukcjaciśnienia tętniczego skurczowego i rozkurczowego.Także inne obserwacje wykazały wysoką efektyw-