NOWINY LEKARSKIE 4 - Nowiny Lekarskie - UMP

Nowe leki przeciwnadciśnieniowe z grupy antagonistów kanałów wapniowych (A-Ca 2+ ) 375ność terapeutyczną manidypiny w terapii omawianegoschorzenia [2, 55].Liczne badania potwierdziły także porównywalną z innymiA-Ca 2+ skuteczność hipotensyjną manidypiny wterapii nadciśnienia tętniczego łagodnego i umiarkowanego.W obejmującym prawie 500 pacjentów wieloośrodkowymbadaniu, trwającym 48 tygodni, uzyskano analogiczne spadkiciśnienia tętniczego w następstwie terapii manidypinąw dawce 10–20 mg/dobę i amlodypiną w dawce 5–10mg/dobę [56]. Nie zauważono także istotnych różnic wzakresie obniżania ciśnienia tętniczego skurczowego i rozkurczowego,między czterema 15-osobowymi grupami pacjentówz nadciśnieniem tętniczym łagodnym lub umiarkowanym,leczonymi manidypiną (dawka 10–20 mg/dobę)lub amlodypiną (5–10 mg/dobę) lub felodypiną (5–10mg/dobę) lub lacydypiną (4–6 mg/dobę) [40]. W badaniutym manidypina nie wpływała na czynność serca i stężenianoradrenaliny, felodypina podwyższyła oba parametry, natomiastw grupie leczonej amlodypiną zanotowano wzroststężenia noradrealiny. W innym [57], trwającym 12 tygodni,badaniu skuteczność hipotensyjna manidypiny (5–20mg/dobę) była porównywalna z obserwowaną podczasstosowania nikardypiny (10–20 mg/dobę).B) Nadciśnienie tętnicze w starszym wiekuJedno z dużych, wieloośrodkowych badań [58] potwierdziłowyraźną skuteczność stosowania manidypinyu osób starszych z nadciśnieniem tętniczym. Podawanietego leku w dawkach już od 5 mg/dobę powodowałoistotną redukcję ciśnienia tętniczego. Podobnie zadowalającewyniki uzyskano w 3-letnim badaniu oceniającymstosowanie manidypiny (10 mg/dobę lub 20 mg/dobę) wgrupie 70 starszych osób z nadciśnieniem tętniczym[59]. Istotne z praktycznego punktu widzenia jest, iż lekten także u osób w podeszłym wieku nie wpływa naczynność serca [9].C) Niewydolność nerekW trwającej 48 tygodni podwójnie ślepej próbie [42]oceniano skuteczność terapeutyczną manidypiny (10–20mg/dobę) i enalaprylu (10–20 mg/dobę) zastosowanychu pacjentów z niewydolnością nerek (klirens kreatyniny< 42 ml/min) ze współistniejącym nadciśnieniem tętniczym.W obu podgrupach (o podobnej liczebności –ponad 60 osób) wykazano porównywalną efektywność wzakresie zahamowania postępu niewydolności nerek.Zaobserwowano także istotną redukcję ciśnienia tętniczego,jednak silniej wyrażoną w grupie leczonej enalaprylem.W odróżnieniu od terapii enalaprylem, któryistotnie obniżył ilość traconego z moczem białka z 1,37g/dobę do 1,0 g/dobę, p < 0,05, manidypina nie spowodowałaredukcji białkomoczu. Ten ostatni fakt stoi wsprzeczności z wynikiem cytowanego już badania [22](patrz nerkowe efekty działania manidypiny), w którymograniczenie opornego na leczenie białkomoczu udałosię uzyskać dzięki zastosowaniu manidypiny.W innych badaniach porównywano skuteczność hipotensyjnąmanidypiny z powszechnie stosowanymi wterapii niewydolności nerek lekami hipotensyjnymi. Wykazanomiędzy innymi identyczny stopień redukcji ciśnieniaz uzyskanymi w następstwie terapii nifedypiną(manidypina 10–20 mg/dobę vs nifedypina 30–60 mg/dobę)[25] lub lizynoprylem (manidypina 10–20 mg/dobę vslizynopryl 10–20 mg/dobę) [11].IV. Efekty niepożądane działania manidypiny i lerkanidypinyBardzo ważnym aspektem badań z punktu widzeniastosowania leku w codziennej praktyce jest ocena częstościobjawów niepożądanych obserwowanych w przebieguleczenia. Jednym z najczęstszych zdarzeń niepożądanychnotowanych podczas stosowania nowszych generacji A-Ca 2+są obrzęki kończyn dolnych, co niejednokrotnie powodujekonieczność przerwania skutecznej hipotensyjnie terapii.Badacze zastanawiali się w jakim stopniu stosowanie lerkanidypinyi manidypiny obciążone jest powyższym powikłaniem.Wyniki prób okazały się wyjątkowo korzystne dlaobu leków. Okazało się bowiem, iż lerkanidypina zdecydowanierzadziej wywołuje obrzęki kończyn dolnych niżnp. amlodypina (9,8% w grupie lerkanidypiny vs 33,3% wgrupie amlodypiny, p = 0,011 [38, 60, 48] lub nifedypina(5,5% w grupie lerkanidypiny vs 6,6% w grupie nifedypiny)[45] czy felodypina (odpowiednio 5,5% vs 13%) [45].Rzadziej również pacjenci zgłaszają uczucie „ciężkościnóg” (12,2% w grupie lerkanidypiny vs 47,2% w grupieamlodypiny, p < 0,001).Wydaje się, że jeszcze mniejsze ryzyko wystąpieniaomawianego powikłania towarzyszy terapii manidypiną[47]. W przebiegu 3-miesięcznego stosowania manidypiny(10–20 mg/dobę) lub lerkanidypiny (10–20 mg/dobę)u 54 pacjentów z nadciśnieniem tętniczym istotny statystyczniewzrost objętości okolic kostek i stóp obserwowanotylko w grupie lerkanidypiny, gdzie wynosił on6,6% w stosunku do wielkości wyjściowej. Natomiast wgrupie leczonej manidypiną wzrost objętości nie przekroczył4,4%, co nie stanowiło znaczącej różnicy wporównaniu z początkiem terapii. Rzadziej także, wporównaniu z innymi pochodnymi dihydropirydyny,podczas stosowania lerkanidypiny i manidypiny notujesię wysypkę, rumień, bóle głowy i ogólne złe samopoczucie(p < 0,001) [49, 54]. Zauważono związek międzyczęstością objawów niepożądanych a dawką leku. Jedynymwymagającym hospitalizacji, lecz bardzo rzadkoobserwowanym po lerkanidypinie objawem niepożądanym,może być znacząca hipotensja.Manidypina i lerkanidypina, jako przedstawicielenajnowszej generacji A-Ca 2+ , są więc lekami o dobrejskuteczności hipotensyjnej i korzystnym profilu metabolicznym,nieznacznie różniącymi się efektami działania.Szczególnie polecane w terapii nadciśnienia tętniczegołagodnego i umiarkowanego, w nadciśnieniu tętniczymwieku starszego oraz u osób z upośledzoną funkcją nerekze współistniejącą hipertensją. Jednak faktem, któryzdecydowanie najmocniej przemawia za rozpowszechnieniemmanidypiny i lerkanidypiny w codziennej praktyce,jest istotnie mniejsza częstość zdarzeń niepożąda-