Untitled - Śląska Biblioteka Cyfrowa

216 SYLWIA SOJDA– wykorzystywanie utartych formu³ i szablonów stylistycznych, sztywnoœæsformu³owañ, odindywidualizowanie jêzyka, d¹¿noœæ do zwiêz³oœci,mniejsze natomiast ograniczenie elementów metaforycznych(jako cechy ³¹cz¹ce go ze stylem urzêdowym).Podobne stanowisko zajmuje J. MIODEK (1976: 113), który styl publicystycznyokreœla jako „zjawisko z³o¿one pod wzglêdem jêzykowym,ukszta³towane miêdzy innymi zarówno przez elementy stylu urzêdowo--kancelaryjnego, odznaczaj¹cego siê sk³onnoœci¹ do utartych formu³ i szablonówfrazeologicznych, jak i przez elementy stylu potocznego, a wiêcwyrazy i wyra¿enia o silnym zabarwieniu uczuciowym, konkretn¹ metaforykê,a w zakresie s³owotwórstwa i sk³adni – przez sk³onnoœæ do formacjii konstrukcji skrótowych”.E. SZCZEPAÑSKA (1994: 66) zwraca ponadto uwagê na z³o¿onoœæ stylupublicystycznego: „na odmianê publicystyczn¹ sk³adaj¹ siê ró¿negorodzaju teksty jak: notatki agencyjne, komunikaty prasowe, wywiady,komentarze, reporta¿e, felietony, recenzje, eseje, reklamy itd. Jeœli dodamydo tego rozmaite wypowiedzi radiowe i telewizyjne, otrzymamyca³¹ gamê form, dla których jêzyk si³¹ rzeczy nie mo¿e byæ tworem jednolitym”.Nastêpstwem tak sformu³owanej definicji stylu publicystycznego jestpropozycja U. ¯YDEK-BEDNARCZUK (2004: 99) wyodrêbnienia wspólnejodmiany medialnej, na któr¹ sk³ada³yby siê pododmiany: prasowa, radiowa,telewizyjna i internetowa. Taki sam postulat zg³asza P. ODALOŠ(2002), który sferze medialnej przypisuje g³ówn¹ rolê w komunikowaniuspo³eczeñstwu zmian spo³ecznych, politycznych czy gospodarczych. Dlategoproponowane w tytule polskie i s³owackie teksty publicystyczneodnosiæ siê bêd¹ do szerszego pojêcia – odmiany medialnej.Ta krótka charakterystyka stylu publicystycznego stanowi podstawêdo dalszych rozwa¿añ. Wystêpowanie w nim elementów stylu potocznego,a zw³aszcza sk³onnoœci do wykorzystywania formacji i konstrukcjiskrótowych pozwala wysun¹æ tezê, ¿e w stylu publicystycznym przejawiasiê tendencja do ekonomizacji jêzyka, która realizuje siê dziêki procesomuniwerbizacyjnym. Celowo stosujê liczbê mnog¹, gdy¿ – jak stwierdzi³M. HELCL (1963: 29–37) – w celu usuniêcia sprzecznoœci miêdzy jednostkowymznaczeniem a wielocz³onow¹ nazw¹ uniwerbizacja wyko-