AF_Dialann_Cail%C3%ADn_%C3%93ig

AN AOINE, 2 AIBREÁN 1943
A Kitty dhil,
Ó a Dhia, cuireadh rud eile le mo liosta peacaí. Aréir bhí mé
i mo luí agus mé ag fanacht le hAthair mé a chlutharú sa leaba
agus mo chuid paidreacha a rá liom, nuair a tháinig Máthair
isteach sa seomra agus arsa sí go séimh, ‘A Anne, níl Daidí
réidh. An éistfidh mise le do chuid paidreacha anocht?’
‘Ní éistfidh,’ a d’fhreagair mé.
D’éirigh Máthair, sheas in aice le mo leaba ar feadh bomaite
agus ansin shiúil go mall i dtreo an dorais. Thiontaigh sí go
tobann, a haghaidh crúpthaí aici leis an phian, agus arsa sí,
‘Níl mé ag iarraidh bheith feargach leat. Ní thig liom fiachadh
a chur ort grá a bheith agat dom!’ Tháinig roinnt deor anuas a
grua agus í ag dul amach an doras.
Luigh mé gan ghíog asam, agus mé ag smaoineamh ar a
chruálaí a bhí sé domsa diúltú di, ach bhí a fhios agam fosta
nach raibh sé ar mo chumas í a fhreagairt ar dhóigh ar bith eile.
Ní thig liom bheith i mo dhuine fimíneach agus paidreacha a
rá ina cuideachta nuair nach bhfuil fonn orm. Go díreach, ní
mar sin a oibríonn sé. Bhí trua agam do Mháthair – trua mhór
agam di – mar den chéad uair i mo shaol, mhothaigh mé nach
raibh sí beag beann ar a fhuaire a bhí mé.
Chonaic mé an brón ar a haghaidh nuair a labhair sí faoin
dóigh nach dtiocfadh léi fiachadh a chur orm grá a bheith
agam di. Tá sé deacair, leis an fhírinne a dhéanamh, agus is é
fírinne an scéil é gurb í féin a thug a droim dom. Is ise an duine
a bhfuil na ráitis mhístuama agus na scéalta greannmhara
cruálacha déanta aici nach gceapaim féin atá greannmhar agus
a d’fhág mé neamh-mhothálach ar ghrá ar bith a léiríonn sí
dom. Go díreach mar a thiteann an croí ionam gach uair dá
gcluinim a cuid focal cruálach, thit an croí inti nuair a thuig sí
nach raibh grá ar bith eadrainn.
Bhí sí ag caoineadh ar feadh leath na hoíche agus ní bhfuair
sí codladh ar bith. Tá Athair ag fanacht as m’amharc, agus
106