AF_Dialann_Cail%C3%ADn_%C3%93ig

ag fulaingt leo? Bheifeá go hiomlán caillte. A mhalairt atá fíor,
fanann an áilleacht, fiú in am na hanachana. Má théann tú á
chuardach, tagann tú ar níos mó agus ar níos mó sonais agus
tagann tú ar ais chugat féin. Cuirfidh duine a bhfuil sonas air
sonas ar dhaoine eile; ní bhfaighidh an duine atá misniúil bás
choíche go hainniseach!
Do chara dílis, Anne M. Frank
AN CHÉADAOIN, 8 MARTA 1944
Tá mé féin agus Margot ag scríobh nótaí chun a chéile, le barr
grinn, ar ndóigh.
Anne: Tá sé aisteach, ach ní thig liom cuimhnneamh ar
an rud a tharla an oíche roimhe go dtí an lá dár gcionn.
Cuir i gcás, chuimhnigh mé go tobann go raibh an tUasal
Dussel ag srannfach go trom aréir. (Tá sé anois ceathrú
go dtí a trí tráthnóna Dé Céadaoin agus tá an tUasal
Dussel ag srannfach arís, agus is é sin an fáth ar rith sé
liom, ar ndóigh.) Nuair a b’éigean dom úsáid a bhaint as
an árthach don leithreas, rinne mé níos mó calláin d’aon
turas le deireadh a chur leis an srannfach.
Margot: Cé acu is fearr, an srannfach nó an anáil i mbarr
a ghoib?
Anne: Is fearr an srannfach, de bhrí go stopann sé nuair a
dhéanaim callán, gan an duine atá i gceist a mhúscailt.
Is é rud nár scríobh mé chuig Margot ach a admhóidh mé
duitse, a Kitty, go bhfuil mé ag brionglóideach faoi Peter cuid
mhór. Arú aréir rinneadh taibhreamh dom go raibh mé ag
scátáil díreach trínár seomra suí leis an ghasúr bheag sin ón
rinc scátála; bhí sé lena dheirfiúr, an ghirseach a bhfuil na cosa
235