AF_Dialann_Cail%C3%ADn_%C3%93ig

aige an scéal a athrú. Ba chóir dom a mhíniú go raibh an 16
Samhain ann inné, cuimhneachán bliana ó chuir sé faoin san
Urtheach. Fuair Máthair planda in ómós na hócáide seo, ach
ní bhfuair Bean van Daan rud ar bith, an duine a rinne tagairt
don dáta le seachtainí anuas agus nár chuir fiacail ann gur shíl
sí gur chóir do Dussel dinnéar a dhéanamh dúinn. In ionad an
deis a thapú le buíochas a thabhairt dúinn – den chéaduair –
as é a thabhairt isteach go neamhleithleasach, níor labhair sé
focal. Agus ar maidin an séú lá déag nuair a d’fhiafraigh mé
de ar chóir dom comhghairdeas nó comhbhrón a dhéanamh
leis, d’fhreagair sé go ndéanfadh ceachtar acu cúis. Ní dhearna
Máthair dul chun cinn ar bith, cé go ndearna sí ceann réitigh
di féin, agus tháinig deireadh leis an scéal agus é cothrom ar
gach taobh.
Tig liom a rá gan áibhéil ar bith go bhfuil boc mearaí ar
Dussel. Is minic a dhéanaimid gáire dúinn féin de bhrí nach
bhfuil cuimhne ar bith, barúil láidir ar bith nó ciall ar bith
aige. Thug sé taitneamh dúinn níos mó ná uair amháin nuair a
rinne sé iarracht scéal a bhí sé go díreach i ndiaidh a chloisteáil
a chur ar aghaidh chugainn, ó tharlaíonn go mbíonn an scéal
céanna as a riocht sa seoladh. Ar a bharr sin, freagraíonn sé
gach ábhar náire agus gearáin le moll mór gealltanas breá,
nach gcomhlíonann sé in am ar bith.
Der Mann hat einen grossen Geist
Und ist so klein von Taten!’*
Do chara dílis, Anne
AN SATHARN, 27 SAMHAIN 1943
A Kitty dhil,
Aréir nuair a bhí mé ag titim i mo chodladh, nocht Hanneli
romham as lár na soininne.
______
* Nath cainte a bhfuil clú air: ‘Tá intinn an duine uasal, /
Ach is suarach a chuid gníomhartha.’
164