AF_Dialann_Cail%C3%ADn_%C3%93ig

Nuair a bhí mé dhá bhliain déag d’aois thosaigh mé a fhreastal
ar Licéam na nGiúdach agus tugadh cás nua do mo pheann
tobair in ómós don ócáid. Ní amháin go raibh spás ann faoi
choinne pinn luaidhe, ach bhí sip air fosta a bhí i bhfad níos
sonraí. Nuair a bhí mé trí bliana déag d’aois tháinig an peann
tobair liom chuig an Urtheach, agus le chéile chuaigh muid
fríd dialanna agus ceapadóireacht do-áirithe de ruathar.
Bhain mé cúig bliana déag amach agus bhí mo pheann tobair
ag baint suilt as an bhliain dheireanach dá shaol nuair…
Bhí sé go díreach i ndiaidh a cúig tráthnóna Dé hAoine.
Tháinig mé amach as mo sheomra agus bhí mé ar tí suí ag
an tábla le dul i mbun scríbhneoireachta nuair a brúdh ar
leataobh mé go garbh chun áit a dhéanamh d’Athair agus do
Margot a bhí ag iarraidh a gcuid Laidine a chleachtadh. Bhí
an peann tobair ina shuí tréigthe ar an tábla, nuair a cuireadh
iallach ar a úinéir, agus í ag ligint osna, bheith sásta le cúinne
beag den tábla, mar ar thosaigh sí a chuimilt pónairí. Is é sin
an dóigh a mbainimid an coincleach de na pónairí agus iad a
chur ar ais chuig a mbunrud. Ar cheathrú go dtí a sé scuab mé
an t-urlár, chaith mé an salachar isteach i nuachtán mar aon
leis na pónairí lofa agus chaith isteach sa sorn é. Léim lasair
mhór aníos, agus shíl mé gur rud iontach é gur tháinig biseach
mór míorúilteach ar an sorn, a bhí ar an dé deiridh.
Bhí gach rud ciúin arís. D’imigh na mic léinn Laidine,
agus shuigh mé ag an tábla le tosú ón áit ár fhág mé. Ach ba
chuma cibé áit ar chuardaigh mé, ní raibh mo pheann tobair le
feiceáil in áit ar bith. Chuardaigh mé arís, chuardaigh Margot,
chuardaigh Máthair, chuardaigh Athair, chuardaigh Dussel.
Ach bhí sé imithe.
‘B’fhéidir gur thit sé isteach sa sorn, mar aon leis na pónairí!’
arsa Margot.
‘Níor thit, ní thiocfadh leis!’ a d’fhreagair mé.
Ach an tráthnóna sin, nuair nár thángthas ar mo pheann
tobair fós, rinne muid uile talamh slán de gur dódh é, go
162