AF_Dialann_Cail%C3%ADn_%C3%93ig

Chonaic mé í gléasta ina cuid éadaí gioblacha, a haghaidh
tanaí agus caite. D’amharc sí orm leis an oiread sin bróin
agus ábhar náire ina súile ollmhóra go raibh mé ábalta an
teachtaireacht iontu a léamh: A Anne, a Anne, cad chuige
ar thréig tú mé? Fóir orm, fóir orm, tar i dtarrtháil orm ón
ifreann seo!’
Agus ní thig liom teacht i dtarrtháil uirthi. Ní thig liom ach
seasamh ar leataobh agus amharc ar dhaoine eile agus iad
ag fulaingt agus ag fáil bháis. Ní thig liom ach guí do Dhia
í a thabhairt ar ais chugainn. Chonaic mé Hanneli, agus ise
amháin, agus tuigim an fáth. Níor thuig mé i gceart í, ní raibh
mé aibí go leor tuigbheáil cé chomh deacair a bhí sé di. Bhí
sí doirte dá cara, agus caithfidh sé go raibh an chuma air go
raibh mise ag déanamh iarrachta í a thabhairt ar shiúl uaithi.
An créatúr bocht, caithfidh sé gur mhothaigh sí go holc! Tá a
fhios agam, mar aithním an mothú ionam féin! Bhí corrsplanc
tuigbhéala agam, ach ansin ní raibh ar m’aird ach mo chuid
fadhbanna agus pléisiúir féin.
Bhí sé go holc gur chaith mé léi ar an dóigh sin, agus anois
bhí sí ag amharc orm, gan dóchas ar bith, a haghaidh bhán
agus a súile impíocha. Dá mba rud é go dtiocfadh liom teacht
i dtarrtháil uirthi! A Dhia dhílis, tá mian mo chroí agus mo
shúl agam, agus ise faoi bhos an chait ag an chinniúint. Bhí
sí chomh cráifeach agus a bhí mise, b’fhéidir fiú níba chráifí,
agus bhí sí ag iarraidh an rud ceart a dhéanamh chomh maith.
Ach ansin, cén fáth ar roghnaíodh mise le bheith beo, agus ise
ag dul a fháil bháis, b’fhéidir? Cad é an difear eadrainn? Cad
chuige a bhfuilimid an oiread sin scartha óna chéile?
Leis an fhírinne a dhéanamh, níor smaoinigh mé uirthi ar
feadh na míonna – nó, ar feadh leathbhliana ar a laghad. Ní
dhearna mé dearmad glan uirthi, agus fós féin ní raibh ann ach
go dtí go bhfaca mé í os mo chomhair amach gur smaoinigh
mé ar an dóigh a raibh sí ag fulaingt.
165