AF_Dialann_Cail%C3%ADn_%C3%93ig

amuigh atá briosc-chainteach.’ Ach fuair mé amach go raibh
sé níos fusa ceisteanna a chumadh ná iad a chur air.
Tháinig deireadh leis an tráthnóna agus níor tharla a dhath,
ach amháin gur inis mé dó faoin alt ar lasadh aghaidhe. Chan
ar scríobh mé chugat, ar ndóigh, go díreach go n-éireodh sé
níos sábháilte ann féin de réir mar a d’éireodh sé níos sine.
An oíche sin bhí mé i mo luí agus mé ag caoineadh uisce mo
chinn, ag déanamh cinnte de an t-am ar fad nach dtiocfadh
le duine ar bith mé a chloisteáil. Chuir an smaoineamh go
raibh mé ag cuimilt boise do Peter déistin orm. Ach déanfaidh
daoine chóir a bheith rud ar bith chun a mianta a shásamh,
glac mise, cuir i gcás, shocraigh mé go dtabharfainn cuairt ar
Peter níos minice, chun é a chur ag caint liom ar dhóigh éigin.
Ná smaoinigh go bhfuil mé i ngrá le Peter, mar níl. Dá
mbeadh iníon ag muintir van Daan in áit mic, dhéanfainn
iarracht bheith cairdiúil léi.
Mhúscail mé ar maidin go díreach roimh a seacht agus
chuimhnigh mé ar an bhrionglóid a bhí agam láithreach. Bhí
mé i mo shuí ar chathaoir agus bhí Peter ina shuí go díreach os
mo chomhair … Peter Schiff. Bhí muid ag amharc ar leabhar
sceitseála de chuid Mary Bos. Bhí an bhrionglóid chomh soiléir
sin go dtig liom cuimhneamh ar chuid de na pictiúir. Ach
níorbh é sin uilig é – chuaigh an bhrionglóid ar aghaidh. Go
tobann bhuail súile Peter le mo chuid, agus bhí mé ag stánadh
ar feadh tamaill fhada ar na súile donna síodúla sin. Ansin dúirt
sé go hiontach séimh, ‘Dá mbeadh a fhios agam, thiocfainn
chugat i bhfad ó shin!’ Thiontaigh mé go tobann, cloíte ag an
tocht. Agus ansin mhothaigh mé leiceann a bhí chomh fuar
sin in éadan mo chinn féin, agus mhothaigh sé chomh maith
sin, chomh maith sin… Ag an bhomaite sin mhúscail mé, ag
mothú a leicne fós in éadan mo chinn féin agus a shúile donna
ag stánadh go domhain ar mo chroí, chomh domhain sin go
dtiocfadh leis an grá a bhí agam dó agus atá agam dó go fóill
a léamh. Arís tháinig na deora chun mo shúl, agus bhí brón
180