AF_Dialann_Cail%C3%ADn_%C3%93ig

fuair greim ar mo cheannadhairt a bhí clúdaithe le héadach
agus chuaigh muid suas le chéile. Bhí an aimsir galánta, agus
cé nárbh fhada gur thosaigh na haláraim ruathair aeir á
mbualadh, d’fhan muid áit a raibh muid. Chuir Peter a lámh
thart ar mo ghualainn, chuir mé mo cheannsa thart air siúd,
agus shuigh muid go ciúin mar sin go dtí a ceathair a chlog,
nuair a tháinig Margot chun muid a fháil faoi choinne caife.
D’ith muid ár gcuid aráin, d’ól ár líomanáid agus rinne
muid greann de rudaí (thiocfadh linn é a dhéanamh arís faoi
dheireadh), agus maidir leis an chuid eile, bhí gach rud mar a
bhíonn de ghnáth. Ghabh mé buíochas le Peter an oíche sin, de
bhrí gurbh é an duine ba chróga é de gach duine againn.
Ní raibh duine ar bith againn riamh san oiread sin baoil
agus a bhí muid an oíche. Bhí Dia na glóire ag amharc anuas
orainn le fírinne. Samhlaigh é – bhí na póilíní go díreach ag
an leabhragán, bhí an solas ar siúl, agus fós féin níor tháinig
duine ar bith ar ár gcró folaigh! ‘Anois tá ár bport seinnte!’,
arsa mé i gcogar ag an bhomaite sin, ach arís eile tháinig muid
slán as. Nuair a thiocfas an t-ionradh agus nuair a thosóidh
na buamaí a thitim, beidh gach aon duine ar a shon féin, ach
an iarraidh seo tá imní orainn i dtaobh na gCríostaithe maithe
soineanta sin atá ag cuidiú linn.
‘Tháinig muid slán as, go dtaga muid slán as i gcónaí!’ Sin a
dtig linn a rá.
Tharla cuid mhaith athruithe mar gheall ar an eachtra seo. As
seo amach, beidh Dussel ag déanamh a chuid oibre sa seomra
folctha, agus beidh Peter ag dul ar patról ar fud an tí idir leath
i ndiaidh a hocht agus leath i ndiaidh a naoi. Níl cead ag Peter
a fhuinneog a oscailt as seo amach, de bhrí gur mhothaigh
duine de mhuintir Keg go raibh sí ar oscailt. Ní thig linn an
leithreas a shruthlú i ndiaidh leath i ndiaidh a naoi san oíche as
seo amach. Tá an tUasal Sleegers ar fostú mar fhaireoir oíche,
290