AF_Dialann_Cail%C3%ADn_%C3%93ig

Ní raibh cúis an easaontais róshuimiúil ann féin, ach is
cosúil gur ghoill sé go mór ar Peter, mar ar maidin, agus mé ag
ransú an chiseán leabhar san áiléar, tháinig Peter aníos gur inis
sé dom faoin rud a tharla. Ní raibh a fhios agam rud ar bith
faoi, ach is gairid gur thuig Peter go raibh mé ag tabhairt cluas
le héisteacht dó agus thosaigh sé a luí isteach ar an ábhar.
‘Bhuel, tá sé mar seo,’ arsa sé. ‘Ní minic a bhím ag caint
barraíocht, ó tharlaíonn go mbíonn a fhios agam roimh ré nach
bhfanfaidh focal ionam. Tosaím a labhairt go stadach agus a
éirí dearg san aghaidh agus casaim na focail thart an oiread
sin go mbíonn orm stopadh sa deireadh de bhrí nach dtig liom
teacht ar na focail chearta. Is é sin an rud a tharla inné. Bhí mé
ag iarraidh rud eile ar fad a rá, ach an uair amháin a thosaigh
mé, cuireadh trína chéile mé. Tá sé uafásach. Bhíodh drochnós
agam tráth, agus in amanna is mian liom go raibh sé agam
ar fad: nuair a bhíodh fearg orm le duine, thugainn greasáil
dó in ionad a bheith ag argóint leis. Tá a fhios agam nach
ndéanfaidh sé sin maitheas ar bith dom, agus is é sin an fáth
a bhfuil meas agam ort. Ní bhíonn tú gan focal in am ar bith:
deir tú go díreach an rud a ba mhaith leat a rá agus níl tú ar
dhóigh ar bith cúthail.’
‘Ó, níl an ceart agat faoi sin,’ a d’fhreagair mé. ‘Tagann
bunús na rudaí a deirim amach go héagsúil ar fad ón rud a
bhí beartaithe agam. Ar a bharr sin labhraím barraíocht agus
rófhada, agus tá sé sin chomh holc céanna.’
‘B’fhéidir, ach tá an buntáiste agat nach dtig le duine ar bith
feiceáil go bhfuil náire ort. Ní éiríonn tú dearg san aghaidh
agus ní thiteann tú as a chéile.’
Thug a chuid focal taitneamh dom go rúnda, rud nach raibh
neart agam air. Áfach, ó tharla go raibh mé ag iarraidh air
leanúint ar aghaidh ag labhairt go ciúin faoi féin, chuir mé
gáire orm faoi cheilt, shuigh mé ar chúisín ar an urlár, d’fháisc
mé mo lámha thart ar mo ghlúine agus mé ag stánadh air go
géar.
208