AF_Dialann_Cail%C3%ADn_%C3%93ig

déanamh iarrachta muidne a bhrú, ach an cumas aige é sin a
dhéanamh go fóill. Níl mé ábalta ach caoineadh a dhéanamh
agus scairteadh amach in ard mo chinn agus impí air, ‘Ó a
fháinne, a fháinne, oscail go leathan agus scaoil amach muid!’
Do chara dílis, Anne
DÉARDAOIN, 11 SAMHAIN 1943
A Kitty dhil,
Tá teideal maith agam don chaibidil seo:
Óid chuig Mo Pheann Tobair
I nDíl Chuimhne
Ba é mo pheann tobair ceann de na rudaí ba luachmhaire dá
raibh agam; bhí sé iontach luachmhar dom, go háirithe de bhrí
go raibh gob leathan aige, agus ní thig liom scríobh go néata
ach le gob leathan. Chuir sé tús le saol fada pinn tobair, a
ndéanfaidh mé achoimre air thíos.
Nuair a bhí mé naoi mbliana d’aois, tháinig mo pheann
tobair (é clúdaithe le flocas cadáis) ‘ina shampla de rud nach
raibh luach trádálach leis’ an bealach ar fad ó Aachen, mar
a raibh mo sheanmháthair (an bronntóir cineálta) ina cónaí.
Bhí mé i mo luí agus an fliú orm, agus gaotha mhí Feabhra ag
glafarnach thart an t-árasán againn. Tháinig an peann tobair
iontach seo i mbosca dearg leathair, agus thaispeáin mé do mo
chailínchairde é an chéad deis a fuair mé. Mise, Anne Frank,
úinéir bródúil pinn tobair.
Nuair a bhí mé deich mbliana d’aois, bhí cead agam an
peann a thabhairt ar scoil, agus rud a chuir iontas orm, thug
an múinteoir cead dom bheith ag scríobh leis fiú. Nuair a bhí
mé aon bhliain déag d’aois, áfach, bhí orm mo sheoid a chur
i dtaisce arís de bhrí nár thug an múinteoir sa séú foirm cead
dúinn ach pinn na scoile agus potaí dúigh na scoile a úsáid.
161