AF_Dialann_Cail%C3%ADn_%C3%93ig

mhéad ba mhaith liom stopadh den chúlchaint, níl rud ar bith
is fearr liom ná an tUasal Dussel a phlé.’
‘Is deas an rud é go bhfuil tú ábalta é a admháil,’ arsa sé.
Las a aghaidh agus is beag nár chuir a ionracas náire orm
fosta.
Ansin shiúil muid ‘suas staighre’ agus ‘síos staighre’ arís. Bhí
a sháith iontais ar Peter le cluinstin nach bhfuil dúil againn ina
thuismitheoirí. ‘A Peter,’ arsa mise, ‘tá a fhios agat go mbím
i gcónaí ionraic, mar sin de cad chuige nár chóir dom seo a
insint duit fosta? Tig linn a gcuid lochtanna a fheiceáil fosta.’
‘A Peter, ba bhreá liom go mór cuidiú leat. An ligfidh tú
dom? Tá tú sáinnithe in áit chiotach, agus tá a fhios agam,
cé nach ndeir tú rud ar bith, go gcuireann sé isteach ort’, arsa
mise fosta.
‘Ó, bíonn fáilte i gcónaí roimh do chuidiú!’
‘B’fhéidir gurbh fhearr duit labhairt le hAthair. Tig leat rud
ar bith a insint dó. Ní sceithfidh sé rún.’
‘Tá a fhios agam gur fíorchara é.’
‘Tá an-dúil agat ann, nach bhfuil?’
Chlaon Peter a cheann agus lean mé orm, ‘Bhuel, tá dúil
aige ionatsa fosta, bíodh a fhios agat!’
D’amharc sé suas go gasta agus las a aghaidh. Bhí sé iontach
maoithneach le feiceáil an oiread sin áthais a chuir na focail
sin air. ‘ An síleann tú sin?’ a d’fhiafraigh sé.
‘Sílim,’ arsa mé. ‘Tig leat é a aithint ó na rudaí beaga a deir
sé ó am go chéile.’
Ansin tháinig an tUasal van Daan isteach le horduithe a
thabhairt amach. Is ‘diúlach ar dóigh’ é Peter, dála Athar!
Do chara dílis, Anne M. Frank
226