AF_Dialann_Cail%C3%ADn_%C3%93ig

siosmaidí agus an-intleachtúil mar gheall ar a ceithre bliana ar
scoil den scoth.
D’aontaigh Bean van Daan léi, ach shíl sí mar phrionsabal
nár cheart do dhaoine óga leabhair a bhí scríofa do dhaoine
fásta a léamh.
Idir an dá linn, smaoinigh Peter ar am fóirsteanach nuair
nach mbeadh suim ag duine ar bith ann nó ina leabhar. Ar
leath i ndiaidh a seacht tráthnóna, nuair a bhíodh an teaghlach
ar fad ag éisteacht leis an raidió san oifig phríobháideach,
thug sé a thaisce agus d’éalaigh sé leis chuig an áiléar arís.
Ba chóir dó bheith ar ais ar leath i ndiaidh a hocht, ach bhí
sé chomh sáite sin sa leabhar go ndearna sé dearmad ar an
am agus bhí sé go díreach ag teacht anuas an staighre nuair a
chuaigh a athair isteach sa seomra. Níor ábhar iontas ar bith
é an radharc ina dhiaidh sin, i ndiaidh buille, buille boiseoige
agus tarraingt téide, bhí an leabhar ina luí ar an tábla agus bhí
Peter san áiléar.
Ba é seo mar a bhí cúrsaí nuair a bhí sé in am don teaghlach
ithe. D’fhan Peter thuas staighre. Níor thug duine ar bith lá
airde air; b’éigean dó dul a luí gan dinnéar. Lean muid orainn
ag ithe, ag cabaireacht linn go meidhreach, nuair go tobann
chuala muid feadóg pholltach. Chuir muid síos ár bhfoirc agus
bhí muid ag stánadh ar a chéile, an scanradh le feiceáil go
soiléir ar ár n-aghaidheanna bána. Ansin chuala muid guth
Peter ag teacht amach as an simléar: ‘Ní thiocfaidh mé anuas!’
D’éirigh an tUasal van Daan ina sheasamh de léim, a naprún
ag titim ar an urlár, gur bhéic sé, agus dath na fola le feiceáil ar
a aghaidh, ‘Tá mo sháith agam!’
Fuair Athair greim láimhe air agus eagla air roimh an
rud a thiocfadh leis tarlú agus chuaigh an bheirt fhear suas
chuig an áiléar. I ndiaidh cuid mhór streachailte agus ciceála,
chríochnaigh Peter suas ina sheomra agus an doras druidte
aige agus lean muid orainn ag ithe.
39