AF_Dialann_Cail%C3%ADn_%C3%93ig

‘Pontanálaí ar Obair’. Idir an dá linn, áfach, bhí an t-othar ag
éirí míshocair, ó tharla go raibh uirthi súil a choinneáil ar ‘a
cuid’ anraith agus ar ‘a cuid’ bia. Tá rud amháin cinnte: is fada
go ndéana Bean van D. coinne fiaclóra eile!
Do chara dílis, Anne
A Kitty dhil,
AN DOMHNACH, 13 NOLLAIG 1942
Tá mé i mo shuí anseo go deas seascair san oifig tosaigh,
ag amharc amach go fáilí trí scoilt sna cuirtíní troma. Tá
sé dorcha, ach tá go díreach go leor solais ann le bheith ag
scríobh.
Tá sé iontach aisteach ag amharc ar dhaoine ag siúl thar
bráid. Tá an chosúlacht orthu go bhfuil an oiread sin deifre
orthu gur beag nach mbaintear tuisle astu lena gcosa féin.
Téann na daoine ar rothair thart chomh gasta sin nach dtig
liom fiú insint duit cé atá ar an rothar. Níl na daoine sa
chomharsanacht seo chomh deas sin le bheith ag amharc orthu.
Tá na páistí go speisialta chomh salach sin nach mbainfeá leo
ar ór ná ar airgead. Fíorpháistí as na slumaí a mbíonn a srón
ina rith atá iontu. Is ar éigean a thuigim focal ar bith dá ndeir
siad.
Tráthnóna inné, nuair a bhí Margot agus mé fein ag glacadh
folcadáin, arsa mise, ‘Dá mba rud é go bhfaighimis slat iascaigh
agus gach duine de na páistí sin a tharraingt isteach ina nduine
agus ina nduine agus iad ag siúl thar bráid, agus iad a shá san
fholcadán, nite, a gcuid éadaí cóirithe agus ansin…’
‘Agus ansin bheadh siad chomh salach agus chomh
giofógach céanna agus a bhí siad riamh,’ arsa Margot.
Ach tá mé ag cabaireacht liom. Tá rudaí eile ann fosta a dtig
leat amharc orthu: carranna, báid agus an bháisteach. Tig liom
an tram agus na páistí a chloisteáil agus taitníonn sé liom.
84