AF_Dialann_Cail%C3%ADn_%C3%93ig

hí fíor, de réir mar a fhásaim aníos agus a éirím níos aibí,
tá an grá ag fás in éineacht liom. Tuigim anois an fáth ar shíl
Peter go raibh mé leanbaí, agus fós féin goilleann sé orm go
raibh dearmad iomlán déanta aige orm. Chonaic mé a aghaidh
chomh soiléir sin; bhí a fhios agam go cinnte nach dtiocfadh le
duine ar bith eile ach Peter fanacht beo i m’intinn ar an dóigh
sin.
Tá mé trína chéile inniu. Nuair a phóg Athair mé ar maidin,
bhí mé ag iarraidh scairteadh amach, ‘Ó dá mba rud é gur tusa
Peter!’ Bím ag síorsmaoineamh air, agus an lá ar fad bím ag
athrá liom féin, ‘Ó, a Petel, a thaiscidh, a stór, a ghrá geal mo
chroí…’
Cá háit a bhfaighidh mé cuidiú? Is é rud go gcaithfidh mé
maireachtáil agus bheith ag guí do Dhia, dá mba rud é go
n-éireodh linn fáil amach as an áit seo, go dtiocfadh Peter
trasna orm agus go n-amharcfadh sé isteach i mo shúile, go
léifeadh sé an grá iontu agus go ndéarfadh sé, ‘Ó, a Anne, dá
mba rud é go raibh a fhios agam sin, thiocfainn chugat i bhfad
ó shin.’
Tráth dá raibh Athair agus mé féin ag plé cúrsaí gnéis, dúirt
sé go raibh mé ró-óg chun an cineál sin méine a thuiscint. Ach
shíl mé gur thuig mé é, agus tá mé cinnte de go dtuigim anois
é. Níl an oiread céanna ceana agam ar dhuine ar bith eile anois
agus atá agam ar Petel!
Chonaic mé m’aghaidh sa scáthán, agus bhí cuma chomh
difriúil sin uirthi. Bhí mo shúile glé domhain, bhí luisne ar mo
ghnúis, nach raibh uirthi le seachtainí anuas, bhí mo bhéal i
bhfad níos boige. Bhí cuma áthasach orm, agus fós féin bhí rud
éigin chomh brónach sin ar mo dhreach gur imigh an aoibh de
mo bhéala ar an toirt. Níl áthas orm, ó tharla go bhfuil a fhios
agam nach bhfuil Petel ag smaoineamh orm, agus fós féin tig
liom a shúile galánta a mhothú ag stánadh orm agus a leiceann
fionnuar bog i gcoinne mo chinnse. …Ó, a Petel, a Petel, cad
183