AF_Dialann_Cail%C3%ADn_%C3%93ig

Tá sé aisteach, ach tig liom mé féin a fheiceáil in amanna
an dóigh a bhfeiceann daoine eile mé. Amharcaim go réidh ar
feadh tamaill fhada ar dhuine darb ainm ‘Anne Frank’ agus
léim síos fríd leathanaigh a saoil a rá is de gur coimhthíoch í.
Sular tháinig mé anseo, nuair nach ndearna mé mo
mhachnamh ar rudaí chomh domhain agus a dhéanaim anois,
mhothaigh mé corruair nach le Mumsie, Pim nó le Margot
mé agus gur strainséir i gcónaí mé. Ba ghnách liom dul thart
ar feadh sé mhí uaireanta agus mé ag ligint orm féin gur
dhílleachta mé. Ansin chuirinn smacht orm féin de bhrí go
raibh mé ag déanamh fulangaí díom féin, nuair le fírinne, bhí
an t-ádh riamh orm.
Ina dhiaidh sin chuirfinn brú orm féin bheith cairdiúil go
ceann tamaill. Gach maidin nuair a chluininn coiscéimeanna
ar an staighre, bhíodh dóchas agam gur Máthair a bheadh
ann ag teacht chun beannacht na maidine a thabhairt dom.
Bheannaínn di go croíúil, de bhrí go mbínn ag dúil lena
sracfhéachaint cheanúil. Ach ansin bhíodh sí borb liom de bhrí
gur luaigh mé rud éigin agus théinn ar scoil agus beaguchtach
iomlán orm. Ar an bhealach abhaile dhéanainn leithscéalta di,
ag insint dom féin go raibh cuid mhór buarthaí uirthi. Bhaininn
an teach amach agus mé ar bharr na dtonn, ag geabaireacht
liom gan stad gan staonadh, go dtí go dtarlaíodh imeachtaí na
maidine arís agus d’fhágainn an seomra an mála i mo láimh
agam agus cuma mhachnamhach ar m’aghaidh. In amanna,
shocraínn fanacht feargach, ach ansin bhíodh an oiread sin
rudaí agam le bheith ag caint orthu i ndiaidh na scoile go
ndéanainn dearmad ar mo rún agus go mbínn ag iarraidh
ar Mháthair stop a chur le cibé rud a bhí ar bun aici agus
cluas le héisteacht a thabhairt dom. Ansin thagadh an t-am
arís eile nuair nach n-éistinn níos mó leis na coiscéimeanna
ar an staighre agus mhothaigh mé uaigneach agus bhínn ag
caoineadh isteach i mo cheannadhairt gach oíche.
186