AF_Dialann_Cail%C3%ADn_%C3%93ig

chuig Dussel, ach mhol dom fanacht go dtí an lá dár gcionn,
ó tharla go raibh mé chomh tógtha sin. Rinne mé neamhaird
den chomhairle sin agus d’fhan mé le Dussel i ndiaidh dom an
obair níocháin a dhéanamh. Bhí Pim ina shuí sa seomra béal
dorais agus chuir sé sin foighne ionam.
Thosaigh mé, ‘a Uasail Dussel, is cosúil go gcreideann tú
nach fiú tuilleadh plé a dhéanamh ar an ábhar seo, ach impím
ort athmhachnamh a dhéanamh air.’
Tháinig aoibh aoibhinn ar aghaidh Dussel agus dúirt, ‘bím i
gcónaí sásta an t-ábhar a phlé, cé go bhfuil sé socraithe cheana
féin.’
Choinnigh mé orm ag labhairt, in ainneoin go raibh Dussel
de shíor ag cur isteach orm. ‘Nuair a tháinig tú anseo ar dtús,’
arsa mise, ‘d’aontaigh muid go raibh an seomra le bheith
roinnte ar an bheirt againn. Dá ndéanfaimis socrú cothrom,
bheadh an mhaidin ar fad agat agus bheadh an tráthnóna ar
fad agamsa! Níl mé ag iarraidh an oiread sin fiú, ach tá cuma
réasúnta ar dhá thráthnóna sa tseachtain dar liom.’
D’éirigh Dussel óna chathaoir de léim a rá is de gur shuigh
sé ar bhiorán. ‘Níor chóir duitse bheith ag caint ar do chearta
maidir leis an seomra. Cá háit ar chóir domsa dul? B’fhéidir
gur chóir dom iarraidh ar an Uasal van Daan caochóg a thógáil
dom san áiléar. Ní tusa an t-aon duine amháin nach bhfuil
ábalta áit chiúin a aimsiú chun obair a dhéanamh. Bíonn tú
i gcónaí ag iarraidh troda. Dá dtiocfadh do dheirfiúr Margot
chugam, a bhfuil áit oibre tuillte aici níos mó ná agatsa agus
an t-iarratas céanna aici, ní smaoineoinn choíche diúltiú di,
ach duitse…’
Agus arís eile thóg sé ceist na miotaseolaíochta agus na
cniotála, agus arís eile maslaíodh Anne. Níor lig mé orm a
dhath, áfach, agus lig mé do Dussel críochnú: ‘Ach faraor, ní
fiú bheith ag caint leat. Tá tú leithleasach gan náire. Is cuma
faoi dhuine ar bith eile, ionas go bhfaighidh tú do bhealach
féin. Ní fhaca mé riamh a leithéid de pháiste, ach i ndeireadh
120