Jurisprudentie op het gebied van de ruimtelijke ordening, het ... - StAB

48 Milieu
voldoende aannemelijk dat binnen de inrichting
meer dan 50 m 3 van buiten de inrichting afkomstige
afvalstoffen worden opgeslagen.
Nu er van moet worden uitgegaan dat de inrichting
onder categorie 28.4, aanhef en onder a, 6 o ,
van Bijlage I bij het Ivb valt, overweegt de Voorzitter
dat deze categorie in samenhang met het bepaalde
in de artikelen 8.2, eerste lid en 18.2, eerste lid,
aanhef en onder a, van de Wet milieubeheer, alsmede
artikel 1, aanhef en onder a, en artikel 6, eerste
lid, van het Besluit, met zich brengen dat het college
van gedeputeerde staten is aangewezen als het
bevoegd gezag tot het toepassen van bestuurlijke
handhavingsmiddelen, en niet verweerder. Verweerder
kon zijn bevoegdheid tot handhaving dan ook
niet daarop baseren. Volgt schorsing van het bestreden
besluit.
NB: Evenzo ABRS van 18 juni 2003, nr.
200303039 ten aanzien van een preventieve last
onder dwangsom. Deze uitspraken illustreren dat de
feitelijke situatie bepalend is voor de (in de praktijk
vaak voorkomende) vraag welk bestuursorgaan bevoegd
is om tot handhaving over te gaan. Ook als
het college van burgemeester en wethouders in eerste
instantie bevoegd is om op te treden (bijvoorbeeld
bij overtreding van de voorschriften van de
vergunning of van de AMvB ex artikel 8.40 Wm),
dient dit de handhaving aan het college van gedeputeerde
staten over te laten, indien feitelijk in de
inrichting een situatie is ontstaan dat – naast de
oorspronkelijke activiteiten – tevens activiteiten
worden verricht, waarvoor op grond van het Inrichtingen-
en vergunningenbesluit milieubeheer (Ivb)
het college van gedeputeerde staten als bevoegd
gezag is aangewezen. Daaraan doet niet af dat – in
weerwil van de brief van de Staatssecretaris van
VROM van 4 februari 2003 (zie hiervoor Nieuwsbrief
03-54) – wellicht andere activiteiten, dan die
op grond waarvan het college van GS als bevoegd
gezag wordt aangewezen, als hoofdzaak van de inrichting
dienen te worden aangemerkt.
03-58
ABRS 11 juni 2003, nr. 200202046/1 (GS Limburg)
Casus
Melding inzake de aanleg van een bandenmuur op
het terrein van de inrichting niet geaccepteerd.
Appellante stelt dat de bandenmuur niet vergunning-
dan wel meldingsplichtig is omdat de opslag
van banden reeds in 1998 is vergund.
Rechtsvraag
Is de bandenmuur vergunning- of meldingsplichtig?
Uitspraak
De Afdeling overweegt dat de bandenmuur is bedoeld
ter afscheiding en beveiliging van het terrein
van de inrichting, zodat kan worden aangenomen
dat niet is beoogd de bandenmuur slechts tijdelijk
te plaatsen. Bij de vergunning van 1998 is slechts
vergunning verleend voor het tijdelijk opslaan van
banden. Gelet hierop kan niet worden geoordeeld
dat de bandenmuur een verandering van de inrichting
betreft die in overeenstemming is met de vergunning.
Bijgevolg treft het betoog van appellante
dat de bandenmuur niet vergunning- of meldingsplichtig
is geen doel. Voorts zijn er voldoende aanwijzingen
om te oordelen dat de banden die zijn
verwerkt in de bandenmuur dienen te worden aangemerkt
als afvalstoffen. Onder ‘gevolgen voor het
milieu’ als bedoeld in artikel 8.19, tweede lid Wm
dient tevens te worden verstaan de gevolgen die
verband houden met de doelmatige verwijdering
van afvalstoffen. Er is derhalve sprake van grotere
nadelige gevolgen voor het milieu in de zin van
deze bepaling, indien de gemelde verandering leidt
tot een minder doelmatige verwijdering van afvalstoffen
dan de (werking van de) inrichting zoals
deze is vergund. In de vergunde bedrijfssituatie
worden de banden verwijderd door deze hetzij af
te voeren naar bandenverwerkers e.d. hetzij te
hergebruiken binnen de inrichting of te verkopen.
Volgens de melding worden de banden verwijderd
door het op de bodem brengen ervan in de vorm
van een bandenmuur. Gelet op de voorkeurvolgorde
van afvalverwijdering in artikel 10.1, eerste lid
NIEUWSBRIEF StAB 3 / 2003