Jurisprudentie op het gebied van de ruimtelijke ordening, het ... - StAB

Ruimtelijke ordening
73
zwaren is gekomen. In dat verband speelt een rol of
de primaire beslissing voor beroep vatbaar was.
2.3. De Afdeling ziet echter op grond van de hiernavolgende
overwegingen aanleiding het beroep zelf
finaal af te doen.
2.4. In het Streekplan Utrecht 1994 (hierna: het
streekplan) zijn rond kernen bebouwingscontouren
getrokken als indicatie van het beleid dat daar
slechts verstedelijking binnen de contour kan
plaatsvinden. Bij de primaire beslissing heeft verweerder
de in het streekplan rond de kern Hollandsche
Rading getrokken bebouwingscontour, in zijn
eigen bewoording, ‘geactualiseerd’. Uit de stukken
en het verhandelde ter zitting blijkt dat verweerder
daarmee beoogt één of meer percelen gelegen tussen
de (A)weg 134 en de (A)weg 144 binnen de bebouwingscontour
te brengen, en één of meer percelen
gelegen tussen de (B) en de (A)weg buiten de
bebouwingscontour te brengen, zodat op deze
onderscheiden gebieden een ander provinciaal beleid
van toepassing wordt.
2.5. Ingevolge artikel 4a, eerste lid, van de Wet op
de Ruimtelijke Ordening (hierna: WRO), voorzover
hier van belang, kunnen provinciale staten voor één
of meer gedeelten of voor het gehele gebied der provincie
een streekplan vaststellen, waarin de toekomstige
ontwikkeling van het in het streekplan begrepen
gebied in hoofdlijnen wordt aangegeven,
alsmede een vastgesteld streekplan herzien.
Ingevolge artikel 4a, tiende lid, van de WRO
wordt bij een streekplan bepaald in hoeverre het
college van gedeputeerde staten volgens bij het
plan te geven regelen het plan moet uitwerken en
binnen bij het plan te bepalen grenzen van het plan
mag afwijken. De uitwerking of afwijking kan geen
concrete beleidsbeslissing inhouden.
Ingevolge artikel 54, tweede lid, aanhef en
onder a, voorzover hier van belang, gelezen in
samenhang met artikel 56, eerste lid, van de WRO
kan door een ieder beroep bij de Afdeling bestuursrechtspraak
van de Raad van State worden ingesteld
tegen een concrete beleidsbeslissing, een herziening
of een intrekking daarvan, opgenomen in
een streekplan.
Ingevolge artikel 1 van de WRO wordt onder een
concrete beleidsbeslissing verstaan een als zodanig
door het bestuursorgaan aangegeven besluit in een
planologische kernbeslissing, een streekplan of een
regionaal structuurplan.
Ingevolge artikel 7, derde lid, van het Besluit op
de ruimtelijke ordening 1985 wordt in een streekplan
een concrete beleidsbeslissing als zodanig in
de tekst of op de kaart benoemd en herkenbaar aangegeven.
Geheel artikel 4a van de WRO, met uitzondering
van een concrete beleidsbeslissing, is op de bij artikel
8:5 van de Awb behorende, zogenoemde negatieve
lijst geplaatst, waaruit volgt dat besluiten inzake
een streekplan in zoverre van de mogelijkheid
tot het instellen van beroep zijn uitgesloten.
2.6. In het voorliggende geval is noch de in artikel
4a van de WRO voorgeschreven procedure voor herziening
van het streekplan, noch de in het streekplan
voorgeschreven procedure voor uitwerking of
afwijking van het streekplan op grond van artikel
4a, tiende lid, van de WRO, in acht genomen. De
Afdeling overweegt dat, welk soort streekplanbeslissing
het hier ook betreft, noch de primaire beslissing,
noch een onderdeel daarvan door verweerder
is aangemerkt als concrete beleidsbeslissing, nog
daargelaten dat verweerder onbevoegd is om een
besluit vast te stellen en dat als concrete beleidsbeslissing
in de zin van artikel 1 van de WRO aan te
merken.
De Afdeling overweegt voorts dat de WRO buiten
de in artikel 4a geboden mogelijkheden tot herziening,
uitwerking of afwijking van een vastgesteld
streekplan, geen andere mogelijkheden biedt tot
herziening, uitwerking of afwijking van het in een
vastgesteld streekplan opgenomen provinciale ruimtelijke
beleid. Gelet hierop kan appellante niet worden
gevolgd in haar betoog dat de primaire beslissing
moet worden aangemerkt als een eigenstandig
besluit in de zin van artikel 1:3 van de Awb, aangezien
dit een onaanvaardbare doorkruising van het
hiervoor uiteengezette wettelijke systeem met zich
mee zou brengen.
2.7. Uit het vorenstaande volgt dat de primaire beslissing
van verweerder niet voor beroep vatbaar is,
zodat daartegen geen bezwaar als bedoeld in artikel
7:1 van de Awb kon worden gemaakt. Gelet
hierop heeft verweerder het door appellante tegen
de primaire beslissing gemaakte bezwaar bij het be-
NIEUWSBRIEF StAB 3 / 2003