Jurisprudentie op het gebied van de ruimtelijke ordening, het ... - StAB

Milieu kort
61
K42
Vz. ABRS 10 juni 2003, nr. 200302902/1 (GS
Zuid-Holland)
Algemene wet bestuursrecht, artikel 5:32
Wet milieubeheer, artikel 1.1 lid 1 en artikel
10.2 lid 1
Besluit stortverbod buiten inrichtingen, artikel 2
lid 3
Gebruik van reststoffen buiten inrichtingsverband;
omdat de reststoffen afvalstoffen zijn, was verweerder
bevoegd tot het opleggen van een last
onder dwangsom.
Last onder dwangsom wegens het storten van afvalstoffen
in een sloot. Op grond van de aan appellant
verleende ontheffing van de Verordening Bescherming
Landschap en Natuur Zuid-Holland mag
het dempingsmateriaal uitsluitend bestaan uit
boomschors en onversnipperd snoeihout, ontdaan
van afvalstoffen zoals geïmpregneerd of geverfd
hout, papier, plastic, metalen, puin e.d. Verweerder
heeft aangevoerd dat het dempen van de sloot is
uitgevoerd met bruin blad en takjes, waarin
plastics, kunststofmaterialen en sporen van puin en
bakstenen zijn aangetroffen. Het materiaal bestond
uit restproducten van kwekerijen en was deels aan
het composteren. Omdat het materiaal niet bedoeld
en geschikt is voor het dempen van sloten is volgens
verweerder sprake van afvalstoffen. Verzoeker
om schorsing meent dat de gebruikte houtachtige
materialen als primaire grondstoffen voor slootdempingen
moeten worden aangemerkt. Deze materialen
zijn derhalve naar maatschappelijke opvattingen
geen afvalstoffen. Voorts is niet gebleken dat
bijzondere voorzorgsmaatregelen ter bescherming
van het milieu hadden moeten worden getroffen.
De Afdeling overweegt dat houtachtig materiaal op
of in de bodem is gebracht dat op grond van de
ontheffing niet is toegestaan. Dit materiaal is afkomstig
van een recyclingsbedrijf die het materiaal
heeft betrokken van diverse aanbieders. Niet is gebleken
dat de aanbieders van het materiaal hebben
beoogd de stoffen die zij hebben afgegeven aan het
desbetreffende recyclingsbedrijf, te produceren met
het oog op het gebruik ten behoeve van het dempen
van een sloot dan wel ander gebruik. Deze stoffen
zijn daarom restproducten. Voorts is aannemelijk
geworden dat de toegepaste materialen verontreinigingen
bevatten en moeten de stoffen naar het
oordeel van de Voorzitter naar maatschappelijke
opvattingen worden beschouwd als afvalstoffen.
Mitsdien hebben de aanbieders zich van de stoffen
ontdaan en zijn deze aan te merken als afvalstoffen.
Niet is gebleken dat verzoeker handelingen
heeft verricht waardoor aan de stoffen de kwalificatie
afvalstof is komen te ontvallen. Derhalve was
verweerder bevoegd tot het opleggen van de last
onder dwangsom.
K43
ABRS 11 juni 2003, nr. 200204930/1 (Ede)
Wet milieubeheer, artikelen 8.10 en 8.11
Het referentieniveau van het omgevingsgeluid
wordt bepaald door het cumulatieve geluidsniveau
van alle bronnen in de omgeving van de inrichting
vast te stellen.
Revisievergunning krachtens de Wm voor een houtverwerkend
bedrijf. Verweerder heeft bij het bepalen
van het referentieniveau van het omgevingsgeluid
de bijdrage van het in de directe omgeving van
de onderhavige inrichting gevestigde bedrijf buiten
beschouwing gelaten. De Afdeling overweegt dat op
grond van de Handreiking industrielawaai en vergunningverlening
bij de bepaling van het referentieniveau
van het omgevingsgeluid in beginsel alle
aanwezige geluidsbronnen moeten worden betrokken.
Verweerder heeft ter zitting niet duidelijk kunnen
maken waarom hij het nabij de inrichting gelegen
bedrijf bij het bepalen van het referentieniveau
buiten beschouwing heeft gelaten. Volgt vernietiging
van de geluidsvoorschriften van de vergunning.
NB: Hoewel dit in de onderhavige uitspraak niet
zo duidelijk tot uiting komt, wordt bij het bepalen
van het referentieniveau van het omgevingsgeluid de
geluidsbijdrage van de te beoordelen bron (de inrichting
zelf) buiten beschouwing gelaten, hetgeen
voortvloeit uit de toepassing van het standstillbeginsel.
Dit wordt bevestigd door de hiernavolgende
passage uit de Handreiking industrielawaai en
NIEUWSBRIEF StAB 3 / 2003