Jurisprudentie op het gebied van de ruimtelijke ordening, het ... - StAB

72
Ruimtelijke ordening
bouw ingevolge artikel 19 van de WRO indienen,
overweegt de Afdeling dat zodanige collectieve vrijstelling
evenmin als een bestemmingsplan kan garanderen
dat alle bewoners van de (A)straat daadwerkelijk
zullen overgaan tot de verwezenlijking van
een dakopbouw. Dit standpunt van verweerder is
eveneens onjuist.
2.5.4. Uit het vorenstaande volgt dat verweerder
niet deugdelijk heeft gemotiveerd waarom het bestemmingsplan
niet de mogelijkheid biedt voor dakopbouwen
op de woningen aan de (A)straat. Het
beroep is gegrond, zodat het bestreden besluit
wegens strijd met artikel 3:46 van de Algemene wet
bestuursrecht dient te worden vernietigd.
03-66
Uitspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak
van de Raad van State van 9 april 2003, nr.
200202390/1, inzake een actualisering van het
Streekplan Utrecht, van de provincie Utrecht.
Streekplanactualisering. Er is geen wettelijke
bepaling die de Afdeling in eerste en enige aanleg
als bevoegde rechter aanwijst om te beslissen op
het beroep, zodat de rechtbank in principe de bevoegde
rechter is.
Tegen besluiten inzake een streekplan is geen
beroep mogelijk vanwege de plaatsing op de negatieve
lijst ex artikel 8:5 van de Awb, met uitzondering
van een concrete beleidsbeslissing. De Afdeling
overweegt dat, welk soort streekplanbeslissing
de actualisering ook betreft, noch de primaire beslissing,
noch een onderdeel daarvan door verweerder
is aangemerkt als concrete beleidsbeslissing.
De WRO biedt buiten de in artikel 4a
geboden mogelijkheden geen andere mogelijkheden
tot herziening, uitwerking of afwijking van het
in een vastgesteld streekplan opgenomen provinciale
ruimtelijke beleid. Gelet hierop kan de primaire
beslissing niet worden aangemerkt als een eigenstandig
besluit in de zin van artikel 1:3 van de
Awb, aangezien dit een onaanvaardbare doorkruising
van het wettelijke systeem met zich mee zou
brengen.
Uit het vorenstaande volgt dat de primaire beslissing
van verweerder niet voor beroep vatbaar is.
De Afdeling wijst appellante op de mogelijkheid
terzake van de primaire beslissing van verweerder
een vordering bij de burgerlijke rechter in te stellen.
Algemene wet bestuursrecht, artikelen 1:3;
6:15; 7:1; 8:1; 8:5 en 8:71
Besluit op de ruimtelijke ordening 1985, artikel
7, lid 3
Wet op de Ruimtelijke Ordening, artikelen 1; 4a,
lid 1 en 10; 54, lid 2, aanhef en onder a en 56,
lid 1
1. Procesverloop
Bij beslissing van 22 mei 2001 heeft verweerder de
in het Streekplan Utrecht opgenomen bebouwingscontour
rond de kern Hollandsche Rading geactualiseerd.
(...)
2. Overwegingen
2.1. De Afdeling dient de vraag te beantwoorden of
zij in eerste en enige aanleg bevoegd is te beslissen
op het beroep. Indien de wet geen bepaling kent die
de Afdeling in eerste en enige aanleg als bevoegde
rechter aanwijst, volgt uit artikel 8:1 van de Algemene
wet bestuursrecht (hierna: Awb) dat de rechtbank
de bevoegde rechter is.
2.2. Er is geen wettelijke bepaling die de Afdeling in
eerste en enige aanleg als bevoegde rechter aanwijst
om te beslissen op het beroep, zodat, gelet op hetgeen
onder 2.1 is overwogen, de rechtbank de bevoegde
rechter is. In dit verband is van belang dat
volgens vaste jurisprudentie van de Afdeling (uitspraak
van 17 augustus 1995, nr. H01.95.0109,
Bouwrecht 1995, p. 846) een beslissing op bezwaar
als zodanig een besluit is waartegen beroep
bij de bestuursrechter kan worden ingesteld, daargelaten
of tegen de primaire beslissing beroep openstaat.
In het kader van een dergelijk beroep tegen
een beslissing op bezwaar staat in de eerste plaats
ter beoordeling of het betrokken bestuursorgaan bij
het nemen van de beslissing op bezwaar tot een
juist oordeel over de ontvankelijkheid van de be-
NIEUWSBRIEF StAB 3 / 2003