Jurisprudentie op het gebied van de ruimtelijke ordening, het ... - StAB

Ruimtelijke ordening
79
bleken van bijzondere omstandigheden op grond
waarvan dit uitgangspunt losgelaten had moeten
worden. Gelet hierop is de Afdeling van oordeel dat
verweerder het bestemmingsplan terecht heeft getoetst
aan dit streekplan.
In het streekplan is als uitgangspunt van beleid
vastgelegd dat ter bescherming van de openheid in
het gebied geen verdere verstening mag plaatsvinden.
Op basis hiervan is het beleid opgenomen dat
de vestiging van niet aan het buitengebied gebonden
bedrijvigheid in principe daaruit wordt geweerd,
teneinde tevens in de behoefte aan locaties
voor hervestiging van agrarische bedrijven te kunnen
blijven voorzien. De Afdeling acht dit beleid in
zijn algemeenheid niet onredelijk. Onder voorwaarden
kunnen vrijkomende agrarische bedrijfslocaties
waarvan de agrarische bestemming niet kan
worden gehandhaafd, worden gebruikt voor andere
functies. Voorwaarden zijn onder meer dat de bedrijvigheid
moet passen in de omgeving, kleinschalig
moet zijn en niet publieksgericht. Ook dit uitzonderingsbeleid
acht de Afdeling niet onredelijk.
Gezien de uit de stukken en het verhandelde ter zitting
gebleken feitelijke inrichting van het gebied
waar het betrokken perceel ligt, heeft verweerder
het standpunt kunnen innemen dat dit als buitengebied
valt aan te merken. Aan dit oordeel draagt bij
dat in het vorige bestemmingsplan aan dit perceel
de bestemming ‘Open agrarisch gebied’ met de aanduiding
‘agrarisch bouwblok’ was gegeven en dat
het gebied volgens het streekplan behoort tot de
agrarische hoofdstructuur. In hetgeen appellanten
naar voren hebben gebracht ziet de Afdeling geen
aanleiding om tot een ander oordeel te komen. Verweerder
heeft dan ook terecht het hiervoor vermelde
beleid van toepassing geacht.
De Afdeling is van oordeel dat verweerder ervan uit
heeft kunnen gaan dat agrarisch gebruik van het gebouw
mogelijk is. De Afdeling is verder met verweerder
van oordeel dat hier sprake is van een publieksgerichte
activiteit en dat onvoldoende
inzichtelijk is gemaakt in hoeverre de beoogde activiteit
past in de omgeving en blijvend gericht is op
kleinschaligheid.
De Afdeling is dan ook van oordeel dat verweerder
terecht het standpunt heeft ingenomen dat het plan
in strijd is met het genoemde streekplanbeleid.
2.6. Ten aanzien van het bezwaar dat verweerder
het plan op grond van het overgangsbeleid had
moeten goedkeuren overweegt de Afdeling als volgt.
Volgens het overgangsbeleid van hoofdstuk 7 van
het streekplan, voorzover hier van belang, kunnen
gedeputeerde staten medewerking verlenen aan
plannen die strijdig zijn met het beleid van dit
streekplan, maar waarover de ppc voor de inwerkingtreding
van dit streekplan een positief advies
heeft uitgebracht in het kader van het vooroverleg,
mits er sedert het uitbrengen van dat advies niet
meer dan een jaar is verstreken. Niet in geding is
dat in dit geval voldaan wordt aan deze voorwaarden
van dit overgangsbeleid.
Verweerder heeft zich op het standpunt gesteld dat
het overgangsbeleid hem er niet toe verplicht om
medewerking aan het plan te verlenen omdat het
beleid zo is geformuleerd dat hij een afweging kan
maken. Hij stelt dat hij in dit geval geen goedkeuring
op grond van het overgangsbeleid verleend
heeft omdat het plan ook in strijd was met het hiervoor
geldende streekplan. Dienaangaande overweegt
de Afdeling als volgt.
Verweerder heeft op 15 februari 2000, nummer
666131, een besluit tot aanwijzing van categorieën
van gevallen als bedoeld in artikel 19, tweede lid,
van de WRO genomen. Dit besluit is bij brief van 29
februari 2000, nummer 666131/666136, aan de
gemeentebesturen bekendgemaakt. Het in het besluit
kenbaar gemaakte beleid luidt dat een positief
advies van de ppc, onder een aantal voorwaarden,
een directe mogelijkheid aan het college van burgemeester
en wethouders geeft om vrijstelling van het
bestemmingsplan te verlenen, zonder voorafgaande
verklaring van geen bezwaar van het college van gedeputeerde
staten.
Niet in geding is dat aan appellante sub 1 op grond
van dit besluit zonder verklaring van geen bezwaar
van verweerder vrijstelling voor een kinderdagverblijf
als bij dit plan voorzien had kunnen worden verleend.
Mitsdien heeft verweerder de vrijheid gegeven
om een dergelijk kinderdagverblijf te realiseren.
NIEUWSBRIEF StAB 3 / 2003