Jurisprudentie op het gebied van de ruimtelijke ordening, het ... - StAB

88 Planschadevergoeding
03-77
Uitspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak
van de Raad van State van 16 april 2003, nr.
200203621/1, inzake een verzoek om
planschadevergoeding, gemeente Enschede.
Perceel dat voorheen een bedrijfsbestemming
had, heeft onder het nieuwe regime een
agrarische bestemming. Het ligt ingevolge de
planologische kernbeslissing Structuurschema
Militaire Terreinen binnen de veiligheidszones van
het munitiecomplex van de vliegbasis Twenthe.
Daaruit volgt dat op een gedeelte van het perceel
geen bebouwing is toegestaan. Voorts ligt het
perceel volgens het streekplan binnen een als
‘zone landelijk gebied I’ aangeduid gebied. Gelet
op de landelijke structuur van de omgeving en op
het aan de gemeente ter uitvoering staande rijksen
provinciaal planologisch beleid lag het in de
lijn der verwachting dat de vigerende bestemming
‘Bedrijven, klasse B’ niet kon blijven voortbestaan.
Verder heeft appellant in de periode van
aankoop van het betreffende perceel tot aan het
ontstaan van de voorbereidingsbescherming, geen
concrete pogingen ondernomen om de bestaande
bouwmogelijkheden daadwerkelijk te realiseren. In
dit specifieke geval is vanwege de ook ten tijde van
de aankoop al op handen zijnde ontwikkelingen
een termijn van anderhalf jaar na aankoop niet te
kort om te kunnen concluderen dat sprake is van
risicoaanvaarding.
Het indienen van een schetstekening is niet te
beschouwen als een concrete poging tot het
realiseren van bouwmogelijkheden.
Wet op de Ruimtelijke Ordening, artikel 49
2.1. Op 23 april 1992 is (A) door aankoop eigenaar
geworden van (...) het perceel (B). (A) heeft dat
perceel gekocht met de bedoeling het als bedrijfsterrein
te ontwikkelen.
2.1.1. Ingevolge het bestemmingsplan ‘Buitengebied’
rustte op het perceel de bestemming ‘Bedrijven,
klasse B’. Het perceel was als zodanig bestemd
voor de oprichting van gebouwen ten dienste van
kleinindustriële doeleinden, zoals werkplaatsen en
laboratoria, met een goothoogte van maximaal 5 m
en een bebouwingspercentage van maximaal 10%.
Per bedrijf waren één dienstwoning van maximaal
450 m 3 met een goothoogte van maximaal 6 m, bijgebouwen
tot maximaal 30 m 2 met een goothoogte
van maximaal 3 m, alsmede een carport van maximaal
18 m 2 , toegestaan.
2.1.2. Het partiële bestemmingsplan ‘Herziening
121’ is op 20 februari 1995 door appellant vastgesteld
en op 27 september 1995 door het college
van gedeputeerde staten van Overijssel goedgekeurd.
Op 11 april 1997 is dit bestemmingsplan in
rechte onaantastbaar geworden. Op grond van dit
plan heeft het perceel de bestemming ‘Agrarische
doeleinden, klasse A’ en is de mogelijkheid tot het
oprichten van gebouwen op het perceel vervallen.
Het partiële bestemmingsplan ‘Herziening 121’
is opgenomen in het integrale bestemmingsplan
‘Buitengebied 1996’, vastgesteld door appellant bij
besluit van 8 september 1997 en goedgekeurd door
het college van gedeputeerde staten van Overijssel
bij besluit van 7 april 1998, waarna het in rechte
onaantastbaar is geworden. Het perceel is in het bestemmingsplan
‘Buitengebied 1996’ bestemd tot
‘Agrarisch gebied’ (zonder bebouwing).
2.2. Niet in geschil is dat (A) door de bestemmingswijziging
in een planologisch nadeliger situatie is
komen te verkeren waardoor hij schade lijdt.
2.3. Partijen verschillen van mening over de vraag
of de schade redelijkerwijs geheel ten laste van (A)
behoort te blijven.
2.4. Anders dan de rechtbank, is de Afdeling van
oordeel dat appellant zich terecht, in overeenstemming
met de terzake door de schadebeoordelingscommissie
aan hem uitgebrachte adviezen van
27 september 1999 en 9 januari 2001, op het
standpunt heeft gesteld dat de schade als gevolg
van het vervallen van de bouwmogelijkheden redelijkerwijs
geheel ten laste van (A) behoort te blijven.
2.4.1. Het perceel maakt deel uit van een gebied
dat – blijkens de op 15 oktober 1985 na instemming
van de Tweede en Eerste Kamer in werking ge-
NIEUWSBRIEF StAB 3 / 2003