Jurisprudentie op het gebied van de ruimtelijke ordening, het ... - StAB

94
Planschadevergoeding
In zijn besluit van 9 mei 2000, kenmerk 2000-
13524, heeft verweerder opnieuw omtrent de goedkeuring
van dit plandeel beslist en heeft hij onder
verwijzing naar de uitspraak van de Afdeling van 29
november 1999 alsnog goedkeuring hieraan onthouden.
2.3. Niet in geschil is dat het goedkeuringsbesluit
van verweerder van 28 oktober 1997 onrechtmatig
is en dat deze onrechtmatigheid verweerder moet
worden toegerekend. Gelet hierop komt schade die
appellante als gevolg van de goedkeuring van het
bestemmingsplan heeft geleden in beginsel voor
vergoeding in aanmerking.
Verweerder heeft aan de afwijzing van het verzoek
tot schadevergoeding primair ten grondslag gelegd
dat de geleden schade niet aan het goedkeuringsbesluit
kan worden toegerekend. Hij heeft hiertoe
overwogen dat de schade het directe gevolg is van
de weigering van de door appellante aangevraagde
aanlegvergunning.
2.3.1. Bij besluit van 8 april 1997 heeft het college
van burgemeester en wethouders van Zijpe het verzoek
van appellante om een aanlegvergunning voor
het scheuren en fresen van grasland ten behoeve
van de lelieteelt geweigerd. Bij besluit van 17 februari
1998 heeft het college van burgemeester en
wethouders het daartegen gemaakte bezwaar ongegrond
verklaard. Bij uitspraak van 28 januari 1999
heeft de arrondissementsrechtbank Alkmaar (hierna:
de rechtbank), voorzover van belang, het door
appellante daartegen ingestelde beroep gegrond
verklaard, de bestreden beslissing op bezwaar vernietigd
en bepaald dat het college van burgemeester
en wethouders een nieuwe beslissing op
bezwaar moest nemen met inachtneming van het
bepaalde in de uitspraak. Bij besluit van 11 mei
1999 heeft het college van burgemeester en wethouders
het bezwaar wederom ongegrond verklaard.
Bij uitspraak van 28 september 1999 heeft
de rechtbank, voorzover van belang, het door appellante
daartegen ingestelde beroep gegrond verklaard,
de bestreden beslissing op bezwaar vernietigd
en bepaald dat het college van burgemeester en
wethouders een nieuwe beslissing op bezwaar
moest nemen met inachtneming van het bepaalde
in de uitspraak.
Bij uitspraak van de Afdeling van 22 februari 2001,
nr. 199903095/1, is het daartegen door het college
van burgemeester en wethouders ingestelde hoger
beroep gegrond verklaard. Bij deze uitspraak heeft
de Afdeling vastgesteld dat de aanvraag om een
aanlegvergunning ziet op het blijvend omzetten van
grasland in bollengrond. De Afdeling heeft voorts,
voorzover van belang, overwogen dat het college
van burgemeester en wethouders de aanvraag terecht
heeft getoetst aan het bestemmingsplan ‘Buitengebied
1989, tweede herziening’ en dat hij in
het in dit bestemmingsplan opgenomen absolute
verbod voor het blijvend omzetten van grasland in
bollengrond, gelet op het bepaalde in artikel 44,
eerste lid, onder a, van de Wet op de Ruimtelijke
Ordening, terecht aanleiding heeft gezien om in zijn
besluit van 11 mei 1999 de eerdere weigering van
de aanlegvergunning te handhaven.
2.3.2. De Afdeling stelt vast dat haar uitspraak van
22 februari 2001 impliceert dat het bestemmingsplan,
waar dit een verbod bevatte voor het permanent
omzetten van grasland in bollengrond, het college
van burgemeester en wethouders destijds geen
ruimte bood voor het verlenen van de gevraagde
aanlegvergunning.
Gelet hierop kan de schade die appellante stelt te
hebben geleden niet worden geacht het directe gevolg
te zijn van de weigering van de aanlegvergunning.
Uit het voorgaande volgt dat de motivering die verweerder
primair aan de afwijzing van het verzoek
tot schadevergoeding ten grondslag heeft gelegd
deze afwijzing niet kan dragen.
03-81
Uitspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak
van de Raad van State van 21 mei 2003, nr.
200203665/1, inzake een verzoek om
planschadevergoeding, gemeente Haarlem.
In artikel 18, eerste lid, van de Wet voorlopige
regeling inzake het Nationale Plan en de Streekplannen
is bepaald dat, voorzover een plan van
NIEUWSBRIEF StAB 3 / 2003