Jurisprudentie op het gebied van de ruimtelijke ordening, het ... - StAB

Ruimtelijke ordening
77
2.4. De gemeenteraad heeft aan een deel van het
perceel (A) de bestemming ‘Tuinen en erven’, met
de aanduiding ‘te handhaven bebouwing ingeval
van restauratie/verbetering’ toegekend. De gemeenteraad
heeft overwogen dat de als zodanig aangeduide
bebouwing mag worden gehandhaafd en geheel
mag worden vernieuwd. Alleen wanneer wordt
overgegaan tot sloop/nieuwbouw van de hoofdbebouwing
mag de als zodanig aangeduide bebouwing
niet worden gehandhaafd.
2.5. Verweerder heeft geen reden gezien het plan in
strijd met een goede ruimtelijke ordening of het
recht te achten en heeft het plan goedgekeurd.
Hierbij heeft verweerder overwogen dat met de herziening
een duidelijk beeld is verkregen van de bebouwing
op de binnenterreinen en dat kan worden
ingestemd met de gekozen regeling.
2.6. De bestemming ‘Tuinen en erven’ is toegekend
aan de binnenterreinen behorende bij hoofdbebouwing
die op gronden met de bestemmingen ‘Gemengde
doeleinden’ of ‘Maatschappelijke doeleinden’
is gesitueerd. Volgens de plantoelichting zijn
veel binnenterreinen bebouwd. Doel van de in dit
plan opgenomen regeling is om op termijn te komen
tot een opschoning van de binnenterreinen. Daartoe
is in artikel 5, derde lid, onder a en b, bepaald dat
gebouwen op de gronden met de bestemming ‘Tuinen
en erven’ uitsluitend zijn toegestaan ter plaatse
waar op de plankaart de aanduiding ‘te handhaven
bebouwing in geval van restauratie/verbetering’
voorkomt en dat in geval van nieuwbouw van de bebouwing
op de gronden bestemd tot ‘Gemengde
doeleinden’ de bebouwing op de bestemming ‘Tuinen
en erven’ niet mag worden gehandhaafd. Eenzelfde
regeling is neergelegd in de beschrijving in
hoofdlijnen in artikel 5, tweede lid, onder ‘bebouwing
binnenterreinen’.
Ten aanzien van het gebruik van de gebouwen op
gronden met de bestemming ‘Tuinen en erven’ geldt
ingevolge artikel 5, achtste lid, dat deze mogen
worden gebruikt ten dienste van een van de toegestane
functies op de tot ‘Gemengde doeleinden’ bestemde
gronden van hetzelfde bouwperceel.
2.7. De Afdeling acht het vorenstaande beleid en
het hierbij door de gemeenteraad en verweerder ingenomen
standpunt, dat de voorliggende regeling
enerzijds recht doet aan de bestaande situatie en
anderzijds perspectief biedt om toe te werken naar
een nieuwe gewenste stedenbouwkundige situatie,
niet onredelijk. Ingevolge deze regeling mag slechts
in het geval van sloop en nieuwbouw van de hoofdbebouwing
de bebouwing op de gronden met de bestemming
‘Tuinen en erven’ op hetzelfde bouwperceel
niet worden gehandhaafd. In alle andere
gevallen mag de bebouwing worden gehandhaafd
en vernieuwd. Verweerder heeft zich dan ook terecht
op het standpunt gesteld dat het bestaande
deel van het pand (A) op grond van het plan mag
worden gehandhaafd en dat het gebruik daarvan tevens
positief is bestemd. De Afdeling ziet derhalve
geen grond voor het oordeel, dat de voorliggende regeling
in strijd is met de rechtszekerheid.
2.8. Op grond van de stukken en het verhandelde
ter zitting is echter vast komen te staan dat het
pand (A) is aangewezen als gemeentelijk monument.
Op zichzelf bezien hoeft dat niet tot problemen
te leiden omdat beide betrokken wetten (de
WRO en de Monumentenwet) op verschillende motieven
berusten en een geheel andere doelstelling
hebben. In het onderhavige geval kan evenwel een
conflict ontstaan tussen de in de voorschriften opgenomen
verplichting om in geval van sloop van de
hoofdbebouwing tevens de bebouwing op de bestemming
‘Tuinen en erven’ te slopen, en het in de
gemeentelijke monumentenverordening opgenomen
verbod om een als gemeentelijk monument aangewezen
pand zonder vergunning te slopen.
De Afdeling is van oordeel dat verweerder hiermee
onvoldoende rekening heeft gehouden en zich
ten onrechte op het standpunt heeft gesteld dat in
de aanwijzing als gemeentelijk monument geen belemmering
is gelegen om een deel van het pand
zonder meer onder de bovengenoemde saneringsregeling
te brengen.
Gelet op het vorenstaande heeft verweerder zich
niet in redelijkheid op het standpunt kunnen stellen
dat het plandeel met de bestemming ‘Tuinen en
erven’ voor de aanbouw van het pand (A), niet in
strijd is met een goede ruimtelijke ordening. Hieruit
volgt dat verweerder, door het plan goed te keuren,
heeft gehandeld in strijd met artikel 28, tweede lid,
van de Wet op de Ruimtelijke Ordening in samenhang
met artikel 10:27 van de Algemene wet be-
NIEUWSBRIEF StAB 3 / 2003