Jurisprudentie op het gebied van de ruimtelijke ordening, het ... - StAB

76
Ruimtelijke ordening
besluiten van burgemeester en wethouders of, in
voorkomend geval van de gemeenteraad tot wijziging
van het bestemmingsplan geen goedkeuring
van gedeputeerde staten, voorzover deze in hun besluit
tot goedkeuring van het bestemmingsplan
zulks hebben omschreven en tegen die wijziging
niet van zienswijzen is gebleken.
2.5.2. De beslissing van gedeputeerde staten van
Zuid-Holland over het al dan niet toepassing geven
aan artikel 11, zevende lid, van de Wet op de Ruimtelijke
Ordening maakt deel uit van de beslissing
omtrent goedkeuring van het bestemmingsplan en
kan in verband hiermee in deze procedure aan de
orde komen.
Ter zitting hebben verweerders erkend dat het
gemeentelijk belang, dat gediend is met een beslissing
op het genoemde verzoek, en de in dat kader
relevante feiten ten onrechte niet door gedeputeerde
staten van Zuid-Holland bij de voorbereiding van
het bestreden besluit zijn betrokken. Het beroep
van appellanten sub 4 is in zoverre gegrond en het
bestreden besluit, voorzover daarin geen beslissing
is genomen op het verzoek van appellanten sub 4
om toepassing te geven aan artikel 11, zevende lid,
van de Wet op de Ruimtelijke Ordening, dient in zoverre
wegens strijd met artikel 3:2 van de Algemene
wet bestuursrecht te worden vernietigd.
Verweerders dienen alsnog een beslissing te
nemen op het verzoek van appellanten sub 4 toepassing
te geven aan artikel 11, zevende lid, van de
Wet op de Ruimtelijke Ordening.
03-69
Uitspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak
van de Raad van State van 23 april 2003, nr.
200204328/1, inzake het bestemmingsplan ‘Jordaan
1999, eerste herziening’ van de gemeente
Amsterdam (thans stadsdeel Amsterdam-Centrum).
De in het bestemmingsplan opgenomen saneringsregeling
voor aan- en bijgebouwen heeft ook
betrekking op een deel van een gemeentelijk monument.
Op zichzelf bezien hoeft dat niet tot problemen
te leiden, omdat beide betrokken wetten
(de WRO en de Monumentenwet) op verschillende
motieven berusten en een geheel andere doelstelling
hebben. In het onderhavige geval kan evenwel
een conflict ontstaan tussen de in de voorschriften
opgenomen verplichting om in geval van sloop van
de hoofdbebouwing tevens de bebouwing op gronden
met de bestemming ‘Tuinen en erven’ te
slopen, en het in de gemeentelijke monumentenverordening
opgenomen verbod om een als gemeentelijk
monument aangewezen pand zonder
vergunning te slopen. De Afdeling is van oordeel
dat verweerder hiermee onvoldoende rekening
heeft gehouden en zich ten onrechte op het standpunt
heeft gesteld dat in de aanwijzing als gemeentelijk
monument geen belemmering is gelegen
om een deel van het pand zonder meer onder
de bovengenoemde saneringsregeling te brengen.
Algemene wet bestuursrecht, artikel 10:27
Wet op de Ruimtelijke Ordening, artikel 28, lid 2
2.1. Het plangebied van deze eerste herziening van
het bestemmingsplan ‘Jordaan 1999’ wordt begrensd
door de Leidsegracht, de Singelgracht, de
Brouwersgracht en de Prinsengracht. Het plan is
opgesteld om te voldoen aan het besluit van het college
van gedeputeerde staten van 20 juni 2000, nr.
1999-29537, waarbij goedkeuring is onthouden
aan de plandelen met de bestemming ‘Tuinen en
erven’ en het daarbij behorende artikel 5 van de
planvoorschriften. De herziening voorziet onder
meer in een regeling voor de bebouwing en het gebruik
van de tot ‘Tuinen en erven’ bestemde binnenterreinen
in de Jordaan.
2.3. Appellanten hebben aangevoerd dat verweerder
ten onrechte goedkeuring heeft verleend aan de
bestemming ‘Tuinen en erven’ voor een deel van het
perceel (A). Appellanten wijzen erop dat aan het
pand (A) twee bestemmingen zijn toegekend: ‘Gemengde
doeleinden’ en ‘Tuinen en erven’. Zij vinden
het bezwaarlijk dat het deel van het pand met de
bestemming ‘Tuinen en erven’ is wegbestemd. De
mogelijke verplichte sloop van dat deel van het
pand in de toekomst achten zij in strijd met de
rechtszekerheid. In dat verband wijzen appellanten
erop dat het pand is aangewezen als gemeentelijk
monument.
NIEUWSBRIEF StAB 3 / 2003