Jurisprudentie op het gebied van de ruimtelijke ordening, het ... - StAB

Planschadevergoeding
91
2.5.1. De grond waarop de supermarkt is opgericht
heeft in het ‘Uitbreidingsplan Moerwijk’ de bestemmingen
‘Openbare en bijzondere gebouwen’ met
een bebouwingspercentage van 50 en ‘Plantsoen’,
ten aanzien waarvan is bepaald dat het college van
burgemeester en wethouders kan toestaan dat deze
grond geheel of gedeeltelijk wordt gebruikt voor vergroting
van het aangrenzende terrein met de bestemming
‘Openbare en bijzondere gebouwen’. De
grond is eigendom van de gemeente Den Haag.
Gelet hierop kon het college van burgemeester en
wethouders op grond van artikel 15, eerste lid, van
de Verordening, na voorafgaande toestemming van
het college van gedeputeerde staten van Zuid-Holland,
afwijking toestaan van de daarop rustende bestemmingen
‘Openbare en bijzondere gebouwen’ en
‘Plantsoen’, ten behoeve van de bouw van een
supermarkt. Niet wordt ingezien dat een gebruik
van artikel 15, eerste lid, van de Verordening voor
winkeldoeleinden niet zou behoren tot de maximale
mogelijkheden van het ‘Uitbreidingsplan Moerwijk’.
De raad kon artikel 15, eerste lid, van de Verordening
in dit geval in de planologische vergelijking betrekken.
Gelet hierop kan worden daargelaten of het
oordeel van de rechtbank dat ingevolge het ‘Uitbreidingsplan
Moerwijk’ het samenvoegen van bestaande
winkeleenheden tot een grote supermarkt is toegestaan,
juist is, en wordt geoordeeld dat de planologische
situatie voor appellant niet in nadelige zin
is gewijzigd.
2.6. De conclusie is dat de raad terecht heeft geoordeeld
dat appellant door het vrijstellingsbesluit niet
in een planologisch nadeliger positie is komen te
verkeren. De rechtbank is tot het juiste oordeel gekomen.
03-79
Arrest van de Hoge Raad der Nederlanden van 2
mei 2003, nr. C02/209HR, inzake een planschadevergoedingskostenverhaalsovereenkomst,
gemeente Nunspeet.
De wet voorziet niet in de mogelijkheid van
verhaal van de kosten die voor de gemeente
verbonden zijn aan deze wettelijke verplichting tot
vergoeding van planschade. Gelet op de
beperkingen die zijn verbonden aan de in de wet
voorziene verhaalsmogelijkheden op het gebied
van de ruimtelijke ordening en de mate waarin de
belangen van de burger in het kader van die
regelingen worden beschermd, heeft het Hof met
juistheid overwogen dat het ontbreken van
rechtsbescherming voor de particulier die een
overeenkomst als in casu bedoeld met de
gemeente sluit, zich verzet tegen aanvaarding van
de geldigheid van een beding als dit. De omstandigheid
dat de gemeente gehouden is bij een
overeenkomst als deze haar wederpartij zoveel
mogelijk te betrekken in de vaststelling van de
planschadevergoeding en diens belang zoveel
mogelijk te behartigen, is in dit verband van
onvoldoende gewicht. De bezwaren tegen het
aanvaarden van de geldigheid van een beding als
het onderhavige zijn van dien aard dat zij zich ook
verzetten tegen het maken van een uitzondering
voor gevallen waarin een herziening in overwegende
mate een particulier belang dient en het
op zichzelf redelijk zou kunnen zijn dat de
planschadevergoeding uiteindelijk – geheel of ten
dele – voor rekening van die particulier(en) komt
of voor gevallen waarin partijen tevoren het
verhaalsbedrag tot een maximum beperken, onder
meer omdat elke wettelijke maatstaf ontbreekt ter
bepaling van het deel van de planschadevergoeding
dat door middel van de overeenkomst
ten laste van de particulier zou mogen worden
gebracht.
Wet op de Ruimtelijke Ordening, artikelen 42 en
49
3.1. In cassatie gaat het, kort gezegd, om de vraag
of een overeenkomst waarbij een gemeente aan een
particulier medewerking toezegt aan herziening of
vrijstelling van een bestemmingsplan tegenover
diens toezegging de eventueel daaruit voortvloeiende
planschade van derden voor zijn rekening te
nemen, geldig is.
3.6.1. Bij een besluit tot vaststelling of herziening
van een bestemmingsplan dient voor de gemeenteraad
het – algemene – belang van een goede ruimtelijke
ordening het criterium te zijn voor het al dan
niet nemen van het besluit en aangenomen moet
NIEUWSBRIEF StAB 3 / 2003