Jurisprudentie op het gebied van de ruimtelijke ordening, het ... - StAB

Ruimtelijke ordening
81
2.3. Bij toetsing van een bouwplan aan een bestemmingsplan
moet niet slechts worden bezien of
het bouwwerk overeenkomstig de bestemming kan
worden gebruikt, doch mede moet worden beoordeeld
of het bouwwerk ook met het oog op zodanig
gebruik wordt opgericht. Er is sprake van strijd met
de bestemming, indien redelijkerwijs valt aan te
nemen dat het bouwwerk uitsluitend of mede zal
worden gebruikt voor andere doeleinden dan die
waarin de bestemming voorziet.
2.4. Uit de stukken en het verhandelde ter zitting is
gebleken dat de individuele kavels waarop het
bouwplan betrekking heeft, na vergunningverlening
worden verkocht. Uit de in het kader van de bouwaanvraagprocedure
overgelegde koopovereenkomst,
leveringsakte en service-overeenkomst valt op te
maken dat de toekomstige eigenaren van de kavels
vrij zijn om hun eigendom bijvoorbeeld als ‘tweede
woning’ te gebruiken, zonder dat nog inkomsten
worden gegenereerd uit de exploitatie van het desbetreffende
recreatiewoonverblijf, nu aan de toekomstige
eigenaars geen (rechtens afdwingbare)
verplichting wordt opgelegd om het recreatiewoonverblijf
ook voor bedrijfsmatige verhuur ter beschikking
te stellen. In dit verband is nog van belang dat
de service-overeenkomst slechts voorziet in een vergoeding
voor het beheer van het recreatiepark met
de daarop aanwezige voorzieningen en derhalve
geen betrekking heeft op de exploitatie van de recreatiewoonverblijven
als zodanig. Aanwijzingen
dat de kopers de kavels in een van betekenis zijnde
mate als recreatieverblijf zullen exploiteren, heeft
de Afdeling niet gevonden.
2.5. De rechtbank is gelet op het bovenstaande tot
het juiste oordeel gekomen dat het college bij de beslissing
op bezwaar terecht heeft beslist, dat het
bouwplan in strijd is met de ingevolge het bestemmingsplan
‘Buitengebied II-1975’ aan de gronden
gegeven bestemming. Dat van strijdigheid met de
voorschriften van het bestemmingsplan geen sprake
zou zijn, omdat het bouwplan slechts van ondergeschikte
betekenis zou moeten worden geacht, is onjuist.
Artikel 44 van de Woningwet brengt immers
mee, dat een bouwvergunning bij strijd met het bestemmingsplan
moet worden geweigerd. Daarbij is
niet van belang of die strijdigheid van ondergeschikte
betekenis zou zijn.
2.6. Het bestemmingsplan kent geen relevante vrijstellingsbevoegdheid.
Uit de stukken is gebleken
dat het college niet bereid is mee te werken aan het
verlenen van vrijstelling krachtens artikel 19 van de
Wet op de Ruimtelijke Ordening. Nu de strijdigheid
met het bestemmingsplan niet kon worden opgeheven,
kon het college de gevraagde bouwvergunning,
gelet op het bepaalde in artikel 44 van de Woningwet,
dan ook slechts weigeren. De rechtbank heeft
dit met juistheid overwogen. Voorzover is betoogd
dat het college eerder wel vergunning heeft verleend
voor de bouw van 20 recreatiebungalows in een
vergelijkbare situatie, leidt dat, wat daarvan ook zij,
niet tot een ander oordeel. Het gelijkheidsbeginsel,
noch de overige algemene beginselen van behoorlijk
bestuur waar appellanten een beroep op hebben gedaan,
strekken zover dat op grond daarvan in strijd
met de wet een bouwvergunning zou moeten worden
verleend. Reeds daarom treft dat beroep geen
doel.
2.7. Het hoger beroep is ongegrond. De aangevallen
uitspraak dient te worden bevestigd.
03-72
Uitspraak van het Europese Hof voor de Rechten
van de Mens van 6 mei 2003, Kleyn e.a.–Staat.
Er is door appellanten niets aangedragen waarin
aanleiding wordt gevonden om aan de onafhankelijkheid
van de Raad van State en zijn leden te
twijfelen. Ook is er geen indicatie in dit geval dat
de Raad van State subjectief niet onpartijdig was
(m.b.t. de leden). Onder omstandigheden kan wel
sprake zijn van objectieve partijdigheid (m.b.t. het
instituut). Het Hof geeft in dit verband aan niet zo
veel vertrouwen te hebben in de genomen interne
maatregelen bij de Raad van State als de Nederlandse
regering. In dit specifieke geval oordeelt het
Hof echter dat de Raad van State ook objectief onpartijdig
is.
EVRM, artikel 6, lid 1
Wet op de Raad van State, artikel 15
Algemene wet bestuursrecht, artikel 8:15
NIEUWSBRIEF StAB 3 / 2003