25.04.2013 Views

SAN AGUSTÍN - Alma de Cántaro

SAN AGUSTÍN - Alma de Cántaro

SAN AGUSTÍN - Alma de Cántaro

SHOW MORE
SHOW LESS

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.

466 Concordancia <strong>de</strong> los evangelistas 2,74,143<br />

quién es hijo? Le dicen: De David. Les replica: ¿Cómo<br />

entonces David, movido por el Espíritu, le llama Señor al<br />

<strong>de</strong>cir: Dijo el Señor a mi Señor, siéntate a mi <strong>de</strong>recha,<br />

hasta que ponga a tus enemigos por estrado <strong>de</strong> tus pies? Si,<br />

pues, David le llama Señor, ¿cómo es hijo suyo? Nadie<br />

podía respon<strong>de</strong>rle palabra, ni nadie se atrevió <strong>de</strong>s<strong>de</strong> aquel<br />

día a hacerle más preguntas. Esto lo menciona también<br />

Marcos a continuación y en el mismo or<strong>de</strong>n. Lucas tan sólo<br />

silencia al que preguntó al Señor cuál era el primer mandamiento<br />

<strong>de</strong> la ley. Mas, omitido esto, también él conserva<br />

idéntico or<strong>de</strong>n, y narra asimismo que el Señor hizo a los<br />

judíos la pregunta acerca <strong>de</strong>l Cristo, es <strong>de</strong>cir, cómo era hijo<br />

<strong>de</strong> David.<br />

No afecta a la sentencia el que, según Mateo, al preguntar<br />

Jesús qué pensaban <strong>de</strong>l Cristo y <strong>de</strong> quién era hijo, ellos<br />

respondieron: De David, y <strong>de</strong> ahí infirió la pregunta <strong>de</strong><br />

cómo David le llamaba Señor; mientras que en los otros dos,<br />

Marcos y Lucas, no se halla ni que se les haya preguntado ni<br />

que hayan respondido. Debemos, pues, enten<strong>de</strong>r la sentencia<br />

<strong>de</strong>l Señor, insinuada por los dos evangelistas, posterior a<br />

la respuesta <strong>de</strong> aquéllos: cómo la pronunció oyéndole aquellos<br />

a los que quería instruir con su magisterio y alejar <strong>de</strong> la<br />

enseñanza <strong>de</strong> los letrados, que <strong>de</strong>l Cristo sólo sabían que<br />

procedía según la carne <strong>de</strong>l linaje <strong>de</strong> David, pero no alcanza-<br />

est? Dicunt ei: Dauid. Ait illis: quomodo ergo Dauid in spiritu uocat<br />

eum Dominum [246] dicens: dixit Dotninus Domino meo, se<strong>de</strong> a<br />

<strong>de</strong>xtris meis, doñee ponam inimicos tuos scabellum pedum tuorum?<br />

Si ergo Dauid uocat eum Dominum, quomodo filius eius est? Et<br />

nemo poterat respon<strong>de</strong>ré ei uerbum, ñeque aususfuit quisquam ex<br />

illa die eum amplius interrogare (Mt 22,41-46). Hoc consequenter et<br />

eo<strong>de</strong>m ordine Marcus quoque commemorat (cf. Me 12,35-37). Lucas<br />

etiam tantum modo <strong>de</strong> illo tacet qui interrogauit Dominum, quod esset<br />

mandatum primum in lege (Le 20,41-44); hoc autem praetermisso<br />

eun<strong>de</strong>m etiam ipse ordinem seruat, et hoc <strong>de</strong> Christo, quomodo sit<br />

filius Dauid, quaesisse a Iudaeis Dominum pariter narrat. Nec interest ad<br />

sententiam, quod secundum Mattheum, eum interrogasset Iesus, quid<br />

eis ui<strong>de</strong>atur <strong>de</strong> Christo, cuius esset filius, illi respon<strong>de</strong>runt: Dauid, tum<br />

<strong>de</strong>mum intulit, quomodo eum Dauid diceret dominum; secundum illos<br />

autem dúos, Marcum et Lucam, nec interrogad esse nec respondisse<br />

inueniuntur. Intellegere enim <strong>de</strong>bemus post eorum responsionem sententiam<br />

ipsius Domini a duobus euangelistis insinuatam, quomodo ab<br />

illo dicta sit, his audientibus quos uolebat suo magisterio utiliter informare<br />

et ab scribarum alienare doctrina, qui <strong>de</strong> Christo illud solum<br />

sapiebant, quod secundum carnem factus erat ex semine Dauid, non<br />

2, 75, 144 Libro II 467<br />

ban su divinidad, razón por la que era Dios <strong>de</strong>l mismo David.<br />

Por eso los dos evangelistas mencionan al Señor como pronunciando<br />

un discurso sobre los que erraban a aquellos a<br />

quienes quería librar <strong>de</strong> su error 41 '. Para que las palabras:<br />

¿Cómo <strong>de</strong>cís?, según el relato <strong>de</strong> Mateo, no se tomen como<br />

dirigidas a ellos, sino como dichas <strong>de</strong> ellos a aquellos a los<br />

que quería instruir.<br />

MT23, 1-39-Le 37,52<br />

75 144. Sigue Mateo, conservando este or<strong>de</strong>n en el<br />

relato: Entonces Jesús habló a la multitud y a sus discípulos<br />

y les dijo: En la cátedra <strong>de</strong> Moisés se han sentado los<br />

escribas y fariseos; observad y haced todo lo que os digan,<br />

pero no imitéis sus obras, pues dicen, pero no hacen, etc.,<br />

hasta: En a<strong>de</strong>lante ya no me veréis, hasta que digáis: Bendito<br />

el que viene en nombre <strong>de</strong>l Señor. También Lucas<br />

recordó que el Señor había pronunciado un discurso semejante<br />

contra los fariseos, letrados y doctores <strong>de</strong> la ley, pero en<br />

la casa <strong>de</strong> cierto fariseo que le había invitado a un banquete.<br />

Para referirlo, se separó 4 »* <strong>de</strong> Mateo hacia el pasaje en que<br />

eum autem intellegebant Deum, propter quod erat Dominus ipsius<br />

Dauid. I<strong>de</strong>o tamquam <strong>de</strong> illis errantibus Dominus ad istos sermonem<br />

faciens quos uolebat ab illorum errore liberari secundum hos dúos<br />

euangelistas commemoratur, ut quod illis dictum est: quomodo dicitis,<br />

sicut [247] Mattheus narrat, sic accipiatur, non tamquam ad illos, sed<br />

tamquam <strong>de</strong> illis ad eos potius dictum sit, quos uolebat instruere.<br />

75. 144. Sequitur Mattheus ita narrationis ordinem tenens: tune<br />

Iesus locutus est ad turbas et discípulos suos dicens: super cathedram<br />

Moysi se<strong>de</strong>runt scribae et Pharisaei: omnia ergo quaecumque<br />

dixe(l 148)rint uobis seruate etfacite; secundum opera uero eorum<br />

nolitefaceré. Dicunt enim et nonfaciunt (Mt 23,1-3), et cetera usque<br />

ad illud ubi ait: non me ui<strong>de</strong>bitis amodo, doñee dicatis: benedictus<br />

qui uenit nomine Domini (Mt 23,39). Similem sermonem habuisse<br />

Dominum aduersus Pharisaeos et scribas legisque doctores Lucas quoque<br />

commemorat, sed in domo cuiusdam Pharisaei, qui eum uocauerat<br />

ad conuiuium (cf. Le 11,37-52). Quod ut narraret, digressus erat a<br />

Mattheo circa illum locum, ubi ambo commemorauerant quod dictum<br />

415 Cf. nota complementaria 20: -Voluntas-.<br />

416 A partir <strong>de</strong> ahora Agustín introduce un nuevo concepto, el <strong>de</strong> la digresión. La<br />

digressio, que es un elemento potestativo <strong>de</strong> la narratio (QUINT., lnstit. Orat. 4,3,12;<br />

CICERÓN, De oratore 3,53,203; cf. H. LAUSBERG, Manual, n.340ss). Los evangelistas en<br />

cuanto narratores también las introducen y a veces las divergencias entre ellos se<br />

explican aceptando que uno haya introducido una digressio en su relato.

Hooray! Your file is uploaded and ready to be published.

Saved successfully!

Ooh no, something went wrong!