Richtlijn Niercelcarcinoom

(H)erkenning van spanning is een cruciaal aspect van patiëntenzorg. Medisch-specialisten
merken spanning niet of nauwelijks op (Cull 1995, Keller 2004). Daarom stelt Keller dat
systematische screening van patiënten tot tijdige steun zal leiden bij hen die dit het meeste
nodig hebben (Keller 2004).
Conclusies
Niveau 3
Niveau 3
Niveau 3
Niveau 3
Het verschaffen van accurate behandelgerelateerde informatie kan de juiste
verwachtingen creëren bij de patiënt, hetgeen de spanning zal verminderen.
C Hinds 1995
Aspecten van communicatie door de arts zoals: luisteren, inleving, uitleg
geven, ruimte bieden voor vragen en emoties kunnen bij patiënten tot
verhoging van self-efficacy leiden (de inschatting van de eigen mogelijkheden
met de ziekte om te gaan) en verminderen spanning.
C Zachariae 2003, Shilling 2003
Van de patiënten in de palliatieve fase heeft 80%-95% behoefte met de arts de
kwaliteit van leven te bespreken. Bij de helft van de patiënten, die aan de arts
aangaven met ernstige psychosociale problemen te kampen, werd daar
daadwerkelijk over gesproken.
C Detmar 2001
Goede communicatie gedurende de palliatieve fase kan een positieve invloed
hebben op het welzijn van mensen. Aandacht voor de fysieke én psychische
gesteldheid is gerelateerd aan hogere patiënttevredenheid en betere
gezondheidsuitkomsten Het verbetert de fysieke en emotionele gesteldheid,
draagt bij aan de aanpassing aan de ziekte, geeft gevoel van controle en kan
uiteindelijk leiden tot een positieve ervaring rondom het sterven.
C Detmar 2001, Wallace 2001
Overige overwegingen
Het ‘verbergen van emotionele spanning’ bleek in een onderzoek van Byrne een reactie van
90% van de onderzochte mensen. Deze reactie van kankerpatiënten leek vaak bedoeld om
anderen te beschermen, zowel familie als artsen. Bovendien bleek dat kankerpatiënten
aanmoedigingen van de arts om te vechten en positief te denken opvatten als aanbeveling
om emoties te verbergen. Byrne noemt dit onbedoelde effect ‘disempowering’, terwijl de
intentie van de arts is patiënten te steunen (Byrne 2002).
Indien watchful-waiting een optie is, is een positieve bespreking hiervan noodzakelijk. Artsen
zouden watchful-waiting moeten presenteren als 'actief en zorgzaam of waakzaam volgen’,
even waardevol als en gelijkwaardig aan een palliatieve behandeling. Voor patiënten is ‘niets
doen’ geen optie (Koedoot 2003).
97