Richtlijn Niercelcarcinoom

Literatuur
Butow PN, Kazemi JN, Beeney LJ, Griffin AM, Dunn SM, Tattersall MH. When the diagnosis
is cancer: patient communication experiences and preferences. Cancer, 1996, 77 (12) 2630-
7.
Ellis PM, Tattersall MH. How should doctors communicate the diagnosis of cancer to
patients? Ann Med, 1999; 31(5): 336-341.
Fallowfield LJ, Jenkins VA, Beveridge HA. Truth may hurt deceit hurts more: communication
in palliative care. Palliat Med, 2002; 16(4): 297-303.
Glare P, Virik K, Jones M, Hudson M, Eychmuller S, Simes J, et al. A systematic review of
physicians’survival predictions in terminally ill cancer patients. BMJ 2003; 327: 195-198
Kaplowitz SA, Campo S, Chiu WT. Cancer patients’ desires for communication of prognosis
information. Health Commun, 2002; . 14(2): 221-41.
Kirk P, Kirk I, Kristjanson LJ. What do patients receiving palliative care for cancer and their
families want to be told? A Canadian and Australian qualitative study. BMJ, 2004, 328: 1343-
1347
Lee SJ, Back AL, Block SD, Stewart SK. Enhancing physician-patient communication. Am
Soc Hematol 2002; 464-83.
Mohr C, Milgrom J, Griffiths M, Nomikoudis K. Breaking the bad news: dilemmas in shared
decision-making in medical practice. Aust. Pscychol, 1999; 34(1): 45-48.
Shilling C, Jenkins V, Fallowfield L. Factors affecting patient and clinician satisfaction with
the clinical consultation: can communication skills training for clinicians improve satisfaction?
Psychoncology, 2003; 12(6): 599-611.
Treacy JT, Mayer DK. Perspectives on cancer patient education. Semin Oncol Nurs 2000;
16(1): 47-56.
3.4 Voorlichting en psychosociale zorg: Besluitvorming
Wetenschappelijke onderbouwing
Het is voor besluitvorming noodzakelijk dat de patiënt aard en doel van de behandeling en
de keuzemogelijkheden kent en begrijpt. Er bestaan en ontstaan veel misverstanden, zowel
over de aard als over het doel van de behandeling. Hiervan is de medisch-specialist zich
meestal niet bewust (Butow 1995). Daarnaast dienen de eerste reacties en emoties op de
diagnose enigermate te zijn weggeëbd, voordat de patiënt kan openstaan voor nieuwe
informatie (Treacy 2000).
De voorkeuren van de meeste patiënten gaan uit naar participatie in de besluitvorming.
Dowsett vond dat 36% van de patiënten de voorkeur gaf aan een gelijke rol in de
besluitvorming voor arts en patiënt, dat 25% van de patiënten zelf wilde beslissen, rekening
houdend met advies van de arts en dat 29% wilde dat de arts een beslissing nam, rekening
houdend met mening van patiënt (Dowsett 2000). Lee vond dat 67% van de patiënten een
actieve rol wilde in de besluitvorming variërend van alléén beslissen tot gezamenlijk besluit
(Lee 2002).
De schok een levensbedreigende ziekte te hebben, kan voor sommige patiënten aanleiding
zijn om meer op hun arts te vertrouwen bij het nemen van een besluit dan vooraf gedacht
(Harris 1998). Verder blijkt dat de behoefte aan informatie en de behoefte aan betrokkenheid
bij de besluitvorming relatief onafhankelijke fenomenen te zijn. Van de patiënten die veel
informatie wilden, wilde een deel geen grote betrokkenheid bij de besluitvorming (Stiggelbout
1997, Tamburini 2003).
Elke patiënt moet weten dat er altijd keuzemogelijkheden zijn en moet gestimuleerd worden
om actief te participeren in de besluitvorming. Harris constateert dat patiënten die samen met
50