Richtlijn Niercelcarcinoom

93% had een nefrectomie ondergaan. Het schema van IL-2 bestond uit 18 miljoen IU IL-2
per m 2 per dag gedurende 5 dagen. Remissiepercentage in week 10 na de combinatie was
significant hoger (18.6%) dan in de groep met IFN-a monotherapie (7.5%) en IL-2
monotherapie (6.5%). De mediane overleving bedroeg 17 maanden voor de groep patiënten
die de combinatie van IL-2 en IFN-a kregen en 12 maanden voor de IFN-a groep en 13
maanden voor de IL-2 groep. De 1-jaars progressievrije overleving bedroeg 20% voor de
combinatie, 15% voor de IL-2 monotherapie groep en 12% voor de groep die IFN-a kreeg.
De uiteindelijke overleving in de combinatiegroep was niet beter dan die van patiënten die de
monotherapie behandeling met IL-2 dan wel IFN-a kregen.
Recent werd een tweede gerandomiseerde studie bij 192 patiënten gerapporteerd die HD IL-
2 toegediend als i.v. bolus IL-2 drie maal daags vergeleken met intermediate dosis IL-2 plus
IFN-a (McDermott 2005). Er was een duidelijke trend voor een betere overleving van HD IL-2
en opvallend was dat juist in de groep patiënten met lever- of botmetastasen de overleving
na HD IL-2 significant beter was. RR was 23,2% voor HD IL-2 versus 9.9% voor IL-2 + IFN
(p=0.018). De mediane responseduur was 14 maanden versus 7 maanden (P=0.14); de
mediane overleving 17,5 versus 13 maanden (P=0.24). Er werd een significant verschil
gevonden in overleving voor patiënten met bot- of lever metastasen (P=0.001), mediane
overleving 14,7maanden, resp 8.0 maanden, en voor patiënten met de primaire tumor nog in
situ (mediane overleving 12.4 maanden, resp 8.2 maanden, P=0.04 ) ten faveure van HD IL-
2.
In een volgende gerandomiseerde studie beschreven door Motzer werd de waarde van
toevoeging van cis-retinoic acid onderzocht (Motzer 2000). In deze studie werden 284
patiënten gerandomiseerd. In de combinatietherapie groep werd 12% remissies (CR plus
PR) vastgesteld, in de IFN monotherapie arm werd 6% remissie gevonden (P=0.14). Uit
deze studie bleek echter dat toevoeging van cis-retinoic acid de overleving niet verbeterde.
In de EORTC studie werd een verschil van 4 maanden ten faveure van cis-retinoic acid
vastgesteld (Aass 2005).
Ook in de gerandomiseerde studie waarin de combinatie van IFN-a met coumarine en
cimetidine werd onderzocht, werd geen overlevingsvoordeel vastgesteld voor de combinatie:
148 patiënten werden gerandomiseerd voor hetzij IFN-a (4x10 6 U sc. 5x per week) hetzij
IFN-a plus coumarine en cimetidine (Sagaster 1995).
In de EORTC studie waarin 102 patiënten met een WHO performance score van 0 of 1
werden gerandomiseerd tussen behandeling met de combinatie van IFN-a (10 x 10 6 IU/m2
s.c. 2 x per week) en IFN-γ (2 x 10 6 IU/m2 s.c. 2 x per week) of IFN-a alleen werden geen
significante verschillen gevonden ten aanzien van remissiepercentages en overleving tussen
de beide groepen patiënten (De Mulder 1995). Risicofactoren leken gelijk verdeeld over
beide patiëntengroepen. Het remissiepercentage was zeer laag, 13% voor de patiënten
behandeld met IFN alleen en slechts 4% voor de patiënten die werden behandeld met de
combinatie (P=0.17).
Figlin rapporteerde nog een gerandomiseerde studie bij 178 patiënten, waarbij 160 patiënten
uiteindelijk werden gerandomiseerd tussen uitsluitend IL-2 of IL-2 plus TIL (Figlin 1999). Ook
hier werd geen significant verschil gevonden tussen beide groepen patiënten. Van de 72
patiënten die in aanmerking kwamen voor TIL therapie kreeg 41% de behandeling niet,
omdat er te weinig TILs konden worden gekweekt. Intention-to-treat analyse liet 11.4%
versus 9.9% remissiepercentages zien voor IL-2 versus IL-2 plus TIL, en een 1jaarsoverleving
van 47% versus 55% voor IL-2 versus de combinatie. De studie werd
vroegtijdig gestopt na een interim-analyse door de data monitoringscommissie vanwege de
geringe effectiviteit.
89